ฉันเชื่อว่าหลายคนในหมู่พวกคุณคงคุ้นเคยกับคำว่า "คนเก็บตัว" สำหรับคนที่ยังไม่รู้จัก ลองมาอ่านเรื่องราวของฉันดู หวังว่าเมื่อจบเรื่องราวนี้แล้ว คุณจะได้รู้จักและเข้าใจคนเก็บตัว

ที่นี่ ฉันจะเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับการใช้ชีวิตของฉันในฐานะคนเก็บตัว ใช่แล้ว เป็นการเดินทางที่ยาวนาน...

แรกเริ่ม ฉันเป็นเด็กธรรมดาๆ เหมือนเด็กคนอื่นๆ ชีวิตเต็มไปด้วยความสุขและเสียงหัวเราะ แต่หลังจากนั้น ทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป ฉันเริ่มถูกตำหนิ ถูกเยาะเย้ย ถูกดูถูก หรือจะเรียกอะไรก็ตาม จากเพื่อนๆ ในวัยเดียวกัน พวกเขาเยาะเย้ยฉันเพราะรูปร่างของฉัน จริงๆ แล้ว ตั้งแต่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 รูปร่างของฉันเริ่มเปลี่ยนไป ฉันผอมมาก และผอมมาก ฉันไม่รู้ว่าสาเหตุมาจากอะไร พวกเขาก็เริ่มเยาะเย้ยฉัน ไม่ใช่แค่เรื่องรูปร่าง แต่ยังมีเรื่องอื่นๆ ที่ทำให้พวกเขาเยาะเย้ยฉัน จนฉันเคยร้องไห้ในห้องเรียนเพราะพวกเขา ฉันอ่อนแอ อ่อนแอมาก ฉันไม่สามารถต่อสู้กับพวกเขาได้ ฉันเงียบเฉย ฉันไม่สามารถตอบโต้พวกเขาได้ ฉันไม่กล้า จริงๆ แล้ว ทั้งหมดนี้ทำร้ายจิตใจฉัน เมื่อพวกเขาเยาะเย้ยฉัน ฉันเงียบเฉย แต่จริงๆ แล้ว ใจฉันร้องไห้ เจ็บปวด เจ็บปวดมาก (การนึกถึงเหตุการณ์นั้น ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดอีกครั้ง T.T)

ตลอดทางกลับบ้าน ฉันพยายามอดทนต่อความเจ็บปวดนั้น พยายามอดทนไม่ให้น้ำตาไหล เมื่อถึงบ้าน ฉันไม่ได้แสดงความเศร้าโศกต่อแม่ ฉันไม่อยากทำให้แม่เสียใจ สิ่งที่ฉันทำคือเข้าไปในห้องและร้องไห้จนหนำใจ ฉันร้องทุกข์ต่ออัลลอฮ์ ฉันเคยถามถึงความยุติธรรมจากพระองค์ โอ้ อัลลอฮ์ ทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้ ทำไมฉันไม่เหมือนคนอื่น ทำไมฉันไม่เหมือนเด็กทั่วไป ทำไมฉันถึงแตกต่าง ทำไมฉันอ่อนแอ ทำไม โอ้ อัลลอฮ์ ทำไม ?? คำถามนั้นอยู่เสมอในใจของฉัน และฉันมักจะระบายมันออกมาเวลาที่ฉันร้องไห้ในห้อง ไม่มีใครรู้ว่าฉันมักจะร้องไห้ในห้อง ไม่มีเลย

ฉันมักจะเล่าทุกข์ให้หมีตุ๊กตาตัวโปรดของฉันฟัง ฉันมักจะกอดมันเวลาที่ฉันรู้สึกเหงา ฉันคิดว่ามันคือตุ๊กตาเท่านั้นที่รู้ว่าฉันรู้สึกอย่างไร ตุ๊กตาตัวโปรดของฉันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน คนที่อยู่เคียงข้างฉันเสมอ ที่เข้าใจฉัน ตุ๊กตาคือพยานเงียบของชีวิตฉัน จนถึงตอนนี้ หมีตุ๊กตาตัวนั้นยังคงอยู่ และจะอยู่ต่อไป...

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ฉันเริ่มจากลาเพื่อนๆ ที่โรงเรียนประถม ฉันมักจะอธิษฐานขอให้ตอนฉันเข้าเรียนมัธยม ฉันจะมีเพื่อนที่ดี และไม่มีใครมาเยาะเย้ยฉันเหมือนตอนอยู่โรงเรียนประถมอีก ปี 2005 ฉันสอบเข้าเรียนได้ในโรงเรียนมัธยมปลายของรัฐบาลแห่งหนึ่งในกรุงจาการ์ตา ฉันดีใจมาก เพราะโรงเรียนมัธยมแห่งนี้เป็นโรงเรียนมัธยมที่ฉันชอบ ตอนแรกที่เข้าเรียน ฉันเห็นเพื่อนๆ ของฉันดี ไม่เหมือนตอนอยู่โรงเรียนประถม ถูกแล้ว ฉันมีเพื่อนสนิทที่นั่น แต่ยังมีเพื่อนคนหนึ่งที่ชอบเยาะเย้ยรูปร่างของฉัน มันรู้สึกเศร้า แต่ความเศร้าก็หายไปเพราะฉันมีเพื่อนที่ดี ใช่แล้ว ชีวิตของฉันในโรงเรียนมัธยมปลายเรียกได้ว่าดีกว่าตอนที่ฉันอยู่โรงเรียนประถม แต่ความรู้สึกนั้นก็กลับมาอีกครั้ง คำถามนั้นก็กลับมาอีกครั้ง ตอนนั้น ฉันเป็นคนขี้อาย เงียบ และไม่ใช่คนร่าเริง ฉันไม่รู้ว่าทำไม ฉันมักจะตั้งคำถามกับตัวเองเสมอ ฉันมักจะเห็นว่าตัวเองไม่เหมือนเพื่อนๆ วัยเดียวกันทั่วไป ฉันรู้สึกว่าไม่มีใครเหมือนฉัน ฉันรู้สึกแตกต่าง ฉันมักจะถามว่า “ฉันคือใคร” ทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้ อะไรทำให้ฉันเป็นแบบนี้ อะไรทำให้ฉันไม่เหมือนคนอื่น อะไรที่ผิดพลาดในตัวฉัน ฉันต้องทำอย่างไรเพื่อให้เป็นเหมือนพวกเขา จริงๆ แล้ว ฉันไม่เข้าใจกับสิ่งเหล่านี้ ฉันไม่เข้าใจ...

สามปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว และฉันก็เข้าสู่ช่วงเวลาของโรงเรียนอาชีวศึกษา ที่นี่ ฉันได้ผ่านการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญ เมื่ออยู่โรงเรียนอาชีวศึกษา ฉันเริ่มสวมฮิญาบ รูปร่างของฉันเริ่มสมดุล ไม่เหมือนตอนก่อนที่ผอมมาก และที่นี่ ฉันเป็นคนที่มีคนมองมากมายจากเพื่อนๆ วัยเดียวกัน พวกเขามองฉันเพราะฉันเป็นคนที่ได้อันดับ 1 ในชั้นเรียนเสมอ จริงๆ แล้ว ฉันไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้น ฉันไม่ชอบเป็นจุดสนใจ และฉันไม่ชอบเป็นคนที่ถูกมองว่าฉลาด เพราะฉันเองก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ฉลาด ระหว่างเรียน ฉันพยายามเรียนอย่างเต็มที่ ฉันทำอย่างนั้นเพราะฉันไม่อยากทำให้พ่อแม่ของฉันผิดหวัง ที่ลำบากลำบนส่งเสียให้ฉันเรียน แต่ไม่รู้ว่าทำไม ฉันมักจะได้ตำแหน่งชนะเลิศในชั้นเรียน แต่เอาเถอะ ถือซะว่าทั้งหมดนี้เพื่อทำให้พ่อแม่ของฉันมีความสุข ทำให้พวกเขามีความภาคภูมิใจในตัวฉัน แม้ว่าจริงๆ แล้วฉันไม่อยากเป็นแบบนั้น...

แนะนำตัว ฉันคือคนเก็บตัว...ฉันเชื่อว่าหลายคนในหมู่พวกคุณคงคุ้นเคยกับคำว่า "คนเก็บตัว" สำหรับคนที่ยังไม่รู้จัก ลองมาอ่านเรื่องราวของฉันดู หวังว่าเมื่อจบเรื่องราวนี้แล้ว คุณจะได้รู้จักและเข้าใจคนเก็บตัว

ที่นี่ ฉันจะเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับการใช้ชีวิตของฉันในฐานะคนเก็บตัว ใช่แล้ว เป็นการเดินทางที่ยาวนาน...

แรกเริ่ม ฉันเป็นเด็กธรรมดาๆ เหมือนเด็กคนอื่นๆ ชีวิตเต็มไปด้วยความสุขและเสียงหัวเราะ แต่หลังจากนั้น ทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป ฉันเริ่มถูกตำหนิ ถูกเยาะเย้ย ถูกดูถูก หรือจะเรียกอะไรก็ตาม จากเพื่อนๆ ในวัยเดียวกัน พวกเขาเยาะเย้ยฉันเพราะรูปร่างของฉัน จริงๆ แล้ว ตั้งแต่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 รูปร่างของฉันเริ่มเปลี่ยนไป ฉันผอมมาก และผอมมาก ฉันไม่รู้ว่าสาเหตุมาจากอะไร พวกเขาก็เริ่มเยาะเย้ยฉัน ไม่ใช่แค่เรื่องรูปร่าง แต่ยังมีเรื่องอื่นๆ ที่ทำให้พวกเขาเยาะเย้ยฉัน จนฉันเคยร้องไห้ในห้องเรียนเพราะพวกเขา ฉันอ่อนแอ อ่อนแอมาก ฉันไม่สามารถต่อสู้กับพวกเขาได้ ฉันเงียบเฉย ฉันไม่สามารถตอบโต้พวกเขาได้ ฉันไม่กล้า จริงๆ แล้ว ทั้งหมดนี้ทำร้ายจิตใจฉัน เมื่อพวกเขาเยาะเย้ยฉัน ฉันเงียบเฉย แต่จริงๆ แล้ว ใจฉันร้องไห้ เจ็บปวด เจ็บปวดมาก (การนึกถึงเหตุการณ์นั้น ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดอีกครั้ง T.T)

ตลอดทางกลับบ้าน ฉันพยายามอดทนต่อความเจ็บปวดนั้น พยายามอดทนไม่ให้น้ำตาไหล เมื่อถึงบ้าน ฉันไม่ได้แสดงความเศร้าโศกต่อแม่ ฉันไม่อยากทำให้แม่เสียใจ สิ่งที่ฉันทำคือเข้าไปในห้องและร้องไห้จนหนำใจ ฉันร้องทุกข์ต่ออัลลอฮ์ ฉันเคยถามถึงความยุติธรรมจากพระองค์ โอ้ อัลลอฮ์ ทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้ ทำไมฉันไม่เหมือนคนอื่น ทำไมฉันไม่เหมือนเด็กทั่วไป ทำไมฉันถึงแตกต่าง ทำไมฉันอ่อนแอ ทำไม โอ้ อัลลอฮ์ ทำไม ?? คำถามนั้นอยู่เสมอในใจของฉัน และฉันมักจะระบายมันออกมาเวลาที่ฉันร้องไห้ในห้อง ไม่มีใครรู้ว่าฉันมักจะร้องไห้ในห้อง ไม่มีเลย

ฉันมักจะเล่าทุกข์ให้หมีตุ๊กตาตัวโปรดของฉันฟัง ฉันมักจะกอดมันเวลาที่ฉันรู้สึกเหงา ฉันคิดว่ามันคือตุ๊กตาเท่านั้นที่รู้ว่าฉันรู้สึกอย่างไร ตุ๊กตาตัวโปรดของฉันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน คนที่อยู่เคียงข้างฉันเสมอ ที่เข้าใจฉัน ตุ๊กตาคือพยานเงียบของชีวิตฉัน จนถึงตอนนี้ หมีตุ๊กตาตัวนั้นยังคงอยู่ และจะอยู่ต่อไป...

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ฉันเริ่มจากลาเพื่อนๆ ที่โรงเรียนประถม ฉันมักจะอธิษฐานขอให้ตอนฉันเข้าเรียนมัธยม ฉันจะมีเพื่อนที่ดี และไม่มีใครมาเยาะเย้ยฉันเหมือนตอนอยู่โรงเรียนประถมอีก ปี 2005 ฉันสอบเข้าเรียนได้ในโรงเรียนมัธยมปลายของรัฐบาลแห่งหนึ่งในกรุงจาการ์ตา ฉันดีใจมาก เพราะโรงเรียนมัธยมแห่งนี้เป็นโรงเรียนมัธยมที่ฉันชอบ ตอนแรกที่เข้าเรียน ฉันเห็นเพื่อนๆ ของฉันดี ไม่เหมือนตอนอยู่โรงเรียนประถม ถูกแล้ว ฉันมีเพื่อนสนิทที่นั่น แต่ยังมีเพื่อนคนหนึ่งที่ชอบเยาะเย้ยรูปร่างของฉัน มันรู้สึกเศร้า แต่ความเศร้าก็หายไปเพราะฉันมีเพื่อนที่ดี ใช่แล้ว ชีวิตของฉันในโรงเรียนมัธยมปลายเรียกได้ว่าดีกว่าตอนที่ฉันอยู่โรงเรียนประถม แต่ความรู้สึกนั้นก็กลับมาอีกครั้ง คำถามนั้นก็กลับมาอีกครั้ง ตอนนั้น ฉันเป็นคนขี้อาย เงียบ และไม่ใช่คนร่าเริง ฉันไม่รู้ว่าทำไม ฉันมักจะตั้งคำถามกับตัวเองเสมอ ฉันมักจะเห็นว่าตัวเองไม่เหมือนเพื่อนๆ วัยเดียวกันทั่วไป ฉันรู้สึกว่าไม่มีใครเหมือนฉัน ฉันรู้สึกแตกต่าง ฉันมักจะถามว่า “ฉันคือใคร” ทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้ อะไรทำให้ฉันเป็นแบบนี้ อะไรทำให้ฉันไม่เหมือนคนอื่น อะไรที่ผิดพลาดในตัวฉัน ฉันต้องทำอย่างไรเพื่อให้เป็นเหมือนพวกเขา จริงๆ แล้ว ฉันไม่เข้าใจกับสิ่งเหล่านี้ ฉันไม่เข้าใจ...

สามปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว และฉันก็เข้าสู่ช่วงเวลาของโรงเรียนอาชีวศึกษา ที่นี่ ฉันได้ผ่านการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญ เมื่ออยู่โรงเรียนอาชีวศึกษา ฉันเริ่มสวมฮิญาบ รูปร่างของฉันเริ่มสมดุล ไม่เหมือนตอนก่อนที่ผอมมาก และที่นี่ ฉันเป็นคนที่มีคนมองมากมายจากเพื่อนๆ วัยเดียวกัน พวกเขามองฉันเพราะฉันเป็นคนที่ได้อันดับ 1 ในชั้นเรียนเสมอ จริงๆ แล้ว ฉันไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้น ฉันไม่ชอบเป็นจุดสนใจ และฉันไม่ชอบเป็นคนที่ถูกมองว่าฉลาด เพราะฉันเองก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ฉลาด ระหว่างเรียน ฉันพยายามเรียนอย่างเต็มที่ ฉันทำอย่างนั้นเพราะฉันไม่อยากทำให้พ่อแม่ของฉันผิดหวัง ที่ลำบากลำบนส่งเสียให้ฉันเรียน แต่ไม่รู้ว่าทำไม ฉันมักจะได้ตำแหน่งชนะเลิศในชั้นเรียน แต่เอาเถอะ ถือซะว่าทั้งหมดนี้เพื่อทำให้พ่อแม่ของฉันมีความสุข ทำให้พวกเขามีความภาคภูมิใจในตัวฉัน แม้ว่าจริงๆ แล้วฉันไม่อยากเป็นแบบนั้น...ใช่แล้ว ในโรงเรียนอาชีวศึกษา ฉันไม่เคยได้ยินเพื่อนๆ ของฉันเยาะเย้ยฉัน พวกเขาทุกคนดี ฉันรู้สึกขอบคุณที่มีพวกเขา แต่มีคนๆ หนึ่งที่ไม่ได้อยู่ในกลุ่มของพวกเขา ที่วิจารณ์ฉันอย่างรุนแรง... คนๆ หนึ่งที่มีตำแหน่งสูงสุดที่นั่น คนๆ หนึ่งที่พูดถึงฉันต่อหน้านักเรียนคนอื่นๆ เขาติงนิสัยเก็บตัวที่ฉันมี ใช่แล้ว เขาพูดถึงฉันในระหว่างการประกอบพิธี เขาไม่ได้เอ่ยชื่อ แต่ฉันแน่ใจ เพื่อนๆ ของฉันรู้ว่าเขาหมายถึงฉัน ตอนนั้น ฉันเห็นเขาพูดด้วยสีหน้าเยาะเย้ยฉัน ราวกับว่าฉันเป็นคนที่ไม่ควรเอาเป็นแบบอย่าง ถ้าหากเขาที่นับถือรู้ว่าฉันรู้สึกอย่างไรตอนนั้น เจ็บปวด เจ็บปวดมาก และฉันต้องร้องไห้อีกครั้ง และทันใดนั้น คำถามทั้งหมดก็กลับมาอีกครั้ง ใช่แล้ว ตอนนั้น ฉันเกือบจะสิ้นหวัง...

ฉันไม่เคยเข้าใจกับสิ่งเหล่านี้ ไม่เคย...

ในช่วงเวลาเปลี่ยนผ่าน ฉันพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ให้คนอื่นมองฉันว่าเป็นคนเงียบขรึม ขี้อาย และอื่นๆ ใช่แล้ว ตอนเรียนมหาวิทยาลัย ฉันสัญญากับตัวเองว่าฉันจะทำได้เหมือนกับคนที่ร่าเริง เพื่อให้บรรลุเป้าหมายนั้น ฉันมักจะไปห้องสมุดเพื่ออ่านหนังสือ ฉันเรียนสิ่งที่จะเรียนในวันรุ่งขึ้น เพื่อให้ฉันสามารถถามคำถามในชั้นเรียนได้อย่างคล่องแคล่ว และฉันมักจะเรียนรู้ที่จะเป็นนักนำเสนอที่ดี อัลฮัมดูลิลลาห์ ทุกอย่างประสบความสำเร็จ ฉันสามารถเป็นนักนำเสนอที่ดีได้ แม้ว่าฉันจะไม่สามารถโต้เถียงได้ แต่ฉันสามารถนำเสนอเนื้อหาได้อย่างดี แต่ก็ยังมีนิสัยเก็บตัวของฉันกลับมาอีก ไม่นาน ฉันก็กลายเป็นคนที่ไม่ค่อยถามคำถาม กลายเป็นคนฟังที่ดี และในที่สุด ทัศนคติของเพื่อนๆ ของฉันในมหาวิทยาลัยก็เหมือนกับเพื่อนๆ ของฉันก่อนหน้านี้ พวกเขามองว่าฉันเป็นคนเงียบขรึม ขี้อาย หนอนหนังสือ ขยัน และไม่ค่อยเต็มใจไปเที่ยวข้างนอก

ใช่แล้ว ฉันไม่ใช่คนที่ชอบออกไปนอกบ้านเพื่อสิ่งต่างๆ ที่ฉันคิดว่าไม่สำคัญ ฉันไม่ชอบอยู่ที่ที่มีบรรยากาศวุ่นวายนานเกินไป ฉันไม่รู้ว่าทำไม ฉันก็ยังสับสนบ้างเวลาเจอคน ฉันสับสนว่าจะพูดอะไร ฉันไม่เก่งในการเริ่มต้นบทสนทนา และถ้าฉันเริ่มสนทนา มันมักจะเป็นเพียงบทสนทนาสั้นๆ เท่านั้น และฉันมักจะเป็นคนฟังมากกว่าคนพูด แต่ถ้าฉันคุยกับเพื่อนสนิทของฉัน ฉันสามารถเล่าอะไรก็ได้อย่างละเอียดแตกต่างอย่างสิ้นเชิง เมื่อฉันพูดคุยกับเพื่อนคนอื่นๆ ใช่แล้ว เป็นแบบนี้...

ตอนเรียนมหาวิทยาลัย ฉันพยายามขจัดนิสัยเก็บตัวของฉันด้วยการเข้าร่วมกิจกรรมขององค์กร อัลฮัมดูลิลลาห์ นิสัยเก็บตัวของฉันดีขึ้น ฉันเคยเป็นประธานจัดงานมาสองครั้ง นั่นคือความสำเร็จที่ดีสำหรับฉัน แต่เพียงเท่านี้ มันก็ไม่สามารถขจัดนิสัยเก็บตัวของฉันได้ทั้งหมด เมื่ออยู่ในองค์กร ฉันมักจะพูดเมื่อจำเป็นเท่านั้น ดังนั้น จึงไม่แปลกที่ฉันจะเป็นสมาชิกที่เงียบกว่าสมาชิกคนอื่นๆ ใช่แล้ว นิสัยของฉันบางครั้งก็ทำให้ฉันเศร้า ฉันไม่รู้ว่าทำไม แต่คำถามทั้งหมดก็กลับมาอีกครั้ง ตั้งแต่ก่อนจนถึงตอนนี้...ใช่แล้ว ในโรงเรียนอาชีวศึกษา ฉันไม่เคยได้ยินเพื่อนๆ ของฉันเยาะเย้ยฉัน พวกเขาทุกคนดี ฉันรู้สึกขอบคุณที่มีพวกเขา แต่มีคนๆ หนึ่งที่ไม่ได้อยู่ในกลุ่มของพวกเขา ที่วิจารณ์ฉันอย่างรุนแรง... คนๆ หนึ่งที่มีตำแหน่งสูงสุดที่นั่น คนๆ หนึ่งที่พูดถึงฉันต่อหน้านักเรียนคนอื่นๆ เขาติงนิสัยเก็บตัวที่ฉันมี ใช่แล้ว เขาพูดถึงฉันในระหว่างการประกอบพิธี เขาไม่ได้เอ่ยชื่อ แต่ฉันแน่ใจ เพื่อนๆ ของฉันรู้ว่าเขาหมายถึงฉัน ตอนนั้น ฉันเห็นเขาพูดด้วยสีหน้าเยาะเย้ยฉัน ราวกับว่าฉันเป็นคนที่ไม่ควรเอาเป็นแบบอย่าง ถ้าหากเขาที่นับถือรู้ว่าฉันรู้สึกอย่างไรตอนนั้น เจ็บปวด เจ็บปวดมาก และฉันต้องร้องไห้อีกครั้ง และทันใดนั้น คำถามทั้งหมดก็กลับมาอีกครั้ง ใช่แล้ว ตอนนั้น ฉันเกือบจะสิ้นหวัง...

ฉันไม่เคยเข้าใจกับสิ่งเหล่านี้ ไม่เคย...

ในช่วงเวลาเปลี่ยนผ่าน ฉันพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ให้คนอื่นมองฉันว่าเป็นคนเงียบขรึม ขี้อาย และอื่นๆ ใช่แล้ว ตอนเรียนมหาวิทยาลัย ฉันสัญญากับตัวเองว่าฉันจะทำได้เหมือนกับคนที่ร่าเริง เพื่อให้บรรลุเป้าหมายนั้น ฉันมักจะไปห้องสมุดเพื่ออ่านหนังสือ ฉันเรียนสิ่งที่จะเรียนในวันรุ่งขึ้น เพื่อให้ฉันสามารถถามคำถามในชั้นเรียนได้อย่างคล่องแคล่ว และฉันมักจะเรียนรู้ที่จะเป็นนักนำเสนอที่ดี อัลฮัมดูลิลลาห์ ทุกอย่างประสบความสำเร็จ ฉันสามารถเป็นนักนำเสนอที่ดีได้ แม้ว่าฉันจะไม่สามารถโต้เถียงได้ แต่ฉันสามารถนำเสนอเนื้อหาได้อย่างดี แต่ก็ยังมีนิสัยเก็บตัวของฉันกลับมาอีก ไม่นาน ฉันก็กลายเป็นคนที่ไม่ค่อยถามคำถาม กลายเป็นคนฟังที่ดี และในที่สุด ทัศนคติของเพื่อนๆ ของฉันในมหาวิทยาลัยก็เหมือนกับเพื่อนๆ ของฉันก่อนหน้านี้ พวกเขามองว่าฉันเป็นคนเงียบขรึม ขี้อาย หนอนหนังสือ ขยัน และไม่ค่อยเต็มใจไปเที่ยวข้างนอก

ใช่แล้ว ฉันไม่ใช่คนที่ชอบออกไปนอกบ้านเพื่อสิ่งต่างๆ ที่ฉันคิดว่าไม่สำคัญ ฉันไม่ชอบอยู่ที่ที่มีบรรยากาศวุ่นวายนานเกินไป ฉันไม่รู้ว่าทำไม ฉันก็ยังสับสนบ้างเวลาเจอคน ฉันสับสนว่าจะพูดอะไร ฉันไม่เก่งในการเริ่มต้นบทสนทนา และถ้าฉันเริ่มสนทนา มันมักจะเป็นเพียงบทสนทนาสั้นๆ เท่านั้น และฉันมักจะเป็นคนฟังมากกว่าคนพูด แต่ถ้าฉันคุยกับเพื่อนสนิทของฉัน ฉันสามารถเล่าอะไรก็ได้อย่างละเอียดแตกต่างอย่างสิ้นเชิง เมื่อฉันพูดคุยกับเพื่อนคนอื่นๆ ใช่แล้ว เป็นแบบนี้...

ตอนเรียนมหาวิทยาลัย ฉันพยายามขจัดนิสัยเก็บตัวของฉันด้วยการเข้าร่วมกิจกรรมขององค์กร อัลฮัมดูลิลลาห์ นิสัยเก็บตัวของฉันดีขึ้น ฉันเคยเป็นประธานจัดงานมาสองครั้ง นั่นคือความสำเร็จที่ดีสำหรับฉัน แต่เพียงเท่านี้ มันก็ไม่สามารถขจัดนิสัยเก็บตัวของฉันได้ทั้งหมด เมื่ออยู่ในองค์กร ฉันมักจะพูดเมื่อจำเป็นเท่านั้น ดังนั้น จึงไม่แปลกที่ฉันจะเป็นสมาชิกที่เงียบกว่าสมาชิกคนอื่นๆ ใช่แล้ว นิสัยของฉันบางครั้งก็ทำให้ฉันเศร้า ฉันไม่รู้ว่าทำไม แต่คำถามทั้งหมดก็กลับมาอีกครั้ง ตั้งแต่ก่อนจนถึงตอนนี้.. ฉันมักจะหาคำตอบให้กับคำถามของฉันเสมอ ฉันหาจากทุกที่ ฉันมักจะอ่านหนังสือเกี่ยวกับแรงจูงใจและนวนิยายที่ฉันคิดว่าสามารถตอบคำถามของฉันได้ ฉันมักจะสังเกตการณ์รอบๆ ตัว ฉันหวังว่าฉันจะพบคำตอบ ฉันมักจะถามพระองค์ในทุกๆ ครั้งที่ฉันละหมาด ก่อนหน้านี้ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองเป็นคนเก็บตัว ฉันเพิ่งรู้ตอนอายุ 20 ปี ฉันได้รับข้อมูลนั้นจากหนังสือจิตวิทยา ที่อธิบายเกี่ยวกับบุคลิกภาพของบุคคล ฉันได้หนังสือเล่มนั้นมาจากห้องสมุดมหาวิทยาลัย ตอนนั้นเอง ที่ฉันรู้ว่าฉันเป็นคนเก็บตัว ใช่แล้ว ในที่สุด คำถามที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตของฉันเกี่ยวกับตัวฉันก็ได้รับคำตอบแล้ว..

พูดตามตรง ฉันเศร้าเมื่อรู้ว่าตัวเองเป็นคนเก็บตัว คนเก็บตัวต้องเผชิญกับความทุกข์มากมาย บางครั้งคนอื่น โดยเฉพาะคนร่าเริง ไม่สามารถเข้าใจคนเก็บตัวได้ คนร่าเริงไม่รู้เรื่องราวของคนเก็บตัวมากมาย จริงๆ แล้ว พวกเขามักจะมองว่าเราเป็นคนไม่ดี พวกเขามักจะคิดว่าฉันเป็นคนหยิ่ง ถ้าฉันพูดตามตรง ฉันไม่มีเจตนาแบบนั้นเลย จริงๆ แล้ว ฉันอยากคุยกับพวกเขาอย่างเปิดเผย ฉันอยากมาก แต่ฉันไม่รู้ว่าจะเริ่มอย่างไร ฉันไม่รู้

ถ้าหากพวกคุณรู้ว่าจริงๆ แล้ว ใจของฉันรักพวกคุณมากแค่ไหน เพื่อนๆ ของฉัน แม้ว่าเราจะไม่ค่อยได้คุยกัน แต่ฉันมักจะอธิษฐานให้พวกคุณเสมอ แม้ว่าฉันจะไม่เคยไปเที่ยวกับชั้นเรียน แต่ฉันก็ยังถือว่าพวกคุณเป็นเพื่อนของฉัน ฉันภูมิใจที่มีเพื่อนแบบพวกคุณ พวกคุณที่มักจะทำให้ห้องเรียนสนุกสนาน พวกคุณที่ทำให้บรรยากาศในห้องเรียนมีชีวิตชีวา พวกคุณรู้ไหม ฉันมีความสุขมากที่มีพวกคุณ ด้วยพฤติกรรมและเสียงหัวเราะของพวกคุณ ถ้าหากพวกคุณรู้ว่าฉันรักพวกคุณมากแค่ไหน..

แม้ว่าอดีตจะเจ็บปวด แต่ฉันไม่เคยจมอยู่กับความเศร้า อดีตผ่านไปแล้ว ตอนนี้ฉันจะมองไปข้างหน้า สู่อนาคตที่สดใส ฉันจะมุ่งเน้นไปที่ปัจจุบันซึ่งจะนำฉันไปสู่อนาคต ปล่อยให้อดีตเป็นเพียงความทรงจำ ในมุมหนึ่งของความคิดของฉัน เป็นกำลังใจให้ก้าวเดินต่อไป เพื่อให้เข้มแข็งเสมอในการเผชิญกับปัญหาทุกอย่าง ที่เกิดขึ้นในชีวิตของฉัน

การเป็นคนเก็บตัวนั้นไม่ง่าย แต่ฉันเพียงอยากจะบอกกับคนเก็บตัวทุกคนว่า ให้พยายามเป็นคนที่มีความพิเศษอย่างต่อเนื่อง แสดงให้โลกเห็นว่าคนเก็บตัวสามารถประสบความสำเร็จได้ และแน่นอนว่าสามารถเป็นประโยชน์ต่อผู้อื่นและสิ่งแวดล้อมรอบตัวเรา ตั้งเป้าหมายและความฝันของพวกคุณ ให้สูงเท่าฟ้า และพยายามทำให้มันเป็นจริง ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะประสบความสำเร็จ ความสำเร็จเป็นของคนที่ ยินดีทำงานหนักและพยายามอย่างต่อเนื่องเพื่อบรรลุสิ่งที่พวกเขาใฝ่ฝัน ฉันเชื่อว่าคนเก็บตัวสามารถประสบความสำเร็จได้ จงเชื่อเถอะ Impossible is Nothing, Man jadda Wajada !!!

ขอให้ประสบความสำเร็จจาก "คนเก็บตัว" ^_^

* ณ ปัจจุบัน ฉันทำงานเป็นนักบัญชีในบริษัทผลิตสินค้า และฉันยังคงมีความฝันมากมายที่ฉันต้องทำให้สำเร็จ ความฝันเพื่อโลกและชาติหน้า ความฝันที่จะเป็นประโยชน์ต่อผู้อื่น ขอให้ความฝันของพวกเราทุกคนเป็นจริงโดยเร็ว อามีน ยา รอบบัล อาลามีน.. :)ฉันมักจะหาคำตอบให้กับคำถามของฉันเสมอ ฉันหาจากทุกที่ ฉันมักจะอ่านหนังสือเกี่ยวกับแรงจูงใจและนวนิยายที่ฉันคิดว่าสามารถตอบคำถามของฉันได้ ฉันมักจะสังเกตการณ์รอบๆ ตัว ฉันหวังว่าฉันจะพบคำตอบ ฉันมักจะถามพระองค์ในทุกๆ ครั้งที่ฉันละหมาด ก่อนหน้านี้ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองเป็นคนเก็บตัว ฉันเพิ่งรู้ตอนอายุ 20 ปี ฉันได้รับข้อมูลนั้นจากหนังสือจิตวิทยา ที่อธิบายเกี่ยวกับบุคลิกภาพของบุคคล ฉันได้หนังสือเล่มนั้นมาจากห้องสมุดมหาวิทยาลัย ตอนนั้นเอง ที่ฉันรู้ว่าฉันเป็นคนเก็บตัว ใช่แล้ว ในที่สุด คำถามที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตของฉันเกี่ยวกับตัวฉันก็ได้รับคำตอบแล้ว.. พูดตามตรง ฉันเศร้าเมื่อรู้ว่าตัวเองเป็นคนเก็บตัว คนเก็บตัวต้องเผชิญกับความทุกข์มากมาย บางครั้งคนอื่น โดยเฉพาะคนร่าเริง ไม่สามารถเข้าใจคนเก็บตัวได้ คนร่าเริงไม่รู้เรื่องราวของคนเก็บตัวมากมาย จริงๆ แล้ว พวกเขามักจะมองว่าเราเป็นคนไม่ดี พวกเขามักจะคิดว่าฉันเป็นคนหยิ่ง ถ้าฉันพูดตามตรง ฉันไม่มีเจตนาแบบนั้นเลย จริงๆ แล้ว ฉันอยากคุยกับพวกเขาอย่างเปิดเผย ฉันอยากมาก แต่ฉันไม่รู้ว่าจะเริ่มอย่างไร ฉันไม่รู้ ถ้าหากพวกคุณรู้ว่าจริงๆ แล้ว ใจของฉันรักพวกคุณมากแค่ไหน เพื่อนๆ ของฉัน แม้ว่าเราจะไม่ค่อยได้คุยกัน แต่ฉันมักจะอธิษฐานให้พวกคุณเสมอ แม้ว่าฉันจะไม่เคยไปเที่ยวกับชั้นเรียน แต่ฉันก็ยังถือว่าพวกคุณเป็นเพื่อนของฉัน ฉันภูมิใจที่มีเพื่อนแบบพวกคุณ พวกคุณที่มักจะทำให้ห้องเรียนสนุกสนาน พวกคุณที่ทำให้บรรยากาศในห้องเรียนมีชีวิตชีวา พวกคุณรู้ไหม ฉันมีความสุขมากที่มีพวกคุณ ด้วยพฤติกรรมและเสียงหัวเราะของพวกคุณ ถ้าหากพวกคุณรู้ว่าฉันรักพวกคุณมากแค่ไหน.. แม้ว่าอดีตจะเจ็บปวด แต่ฉันไม่เคยจมอยู่กับความเศร้า อดีตผ่านไปแล้ว ตอนนี้ฉันจะมองไปข้างหน้า สู่อนาคตที่สดใส ฉันจะมุ่งเน้นไปที่ปัจจุบันซึ่งจะนำฉันไปสู่อนาคต ปล่อยให้อดีตเป็นเพียงความทรงจำ ในมุมหนึ่งของความคิดของฉัน เป็นกำลังใจให้ก้าวเดินต่อไป เพื่อให้เข้มแข็งเสมอในการเผชิญกับปัญหาทุกอย่าง ที่เกิดขึ้นในชีวิตของฉัน การเป็นคนเก็บตัวนั้นไม่ง่าย แต่ฉันเพียงอยากจะบอกกับคนเก็บตัวทุกคนว่า ให้พยายามเป็นคนที่มีความพิเศษอย่างต่อเนื่อง แสดงให้โลกเห็นว่าคนเก็บตัวสามารถประสบความสำเร็จได้ และแน่นอนว่าสามารถเป็นประโยชน์ต่อผู้อื่นและสิ่งแวดล้อมรอบตัวเรา ตั้งเป้าหมายและความฝันของพวกคุณ ให้สูงเท่าฟ้า และพยายามทำให้มันเป็นจริง ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะประสบความสำเร็จ ความสำเร็จเป็นของคนที่ ยินดีทำงานหนักและพยายามอย่างต่อเนื่องเพื่อบรรลุสิ่งที่พวกเขาใฝ่ฝัน ฉันเชื่อว่าคนเก็บตัวสามารถประสบความสำเร็จได้ จงเชื่อเถอะ Impossible is Nothing, Man jadda Wajada !!! ขอให้ประสบความสำเร็จจาก "คนเก็บตัว" ^_^ * ณ ปัจจุบัน ฉันทำงานเป็นนักบัญชีในบริษัทผลิตสินค้า และฉันยังคงมีความฝันมากมายที่ฉันต้องทำให้สำเร็จ ความฝันเพื่อโลกและชาติหน้า ความฝันที่จะเป็นประโยชน์ต่อผู้อื่น ขอให้ความฝันของพวกเราทุกคนเป็นจริงโดยเร็ว อามีน ยา รอบบัล อาลามีน.. :