Alana to piękna dziewczyna o brązowych oczach, długich włosach i drobnej budowie ciała. W starogermańskim Alana oznacza ‘coś cennego’.

W poniedziałek, podobnie jak inni koledzy Alany, Alana zawsze rozpoczynała dzień od wstawania z łóżka, a następnie przygotowywała się do wyjścia do szkoły.

Dla niektórych liceum to najlepsze lata, ponieważ robimy wszystko z przyjaciółmi, zarówno dobre, jak i złe rzeczy. Jednak w przypadku Alany nie było tak. Chociaż teraz jest w trzeciej klasie liceum i pozostaje jej tylko kilka miesięcy do ukończenia szkoły, nigdy nie odczuła, jak to jest mieć wielu przyjaciół w liceum. Była tylko obserwatorem tłumu. Mimo to Alana w szkole była bystrą i wzorową uczennicą. Miała też dwóch dobrych przyjaciół i chłopaka.

Wtedy zadzwonił dzwonek, sygnalizując początek lekcji. W klasie Alana skupiała się na robieniu zadań. Czasami rozmawiała ze swoimi dwoma dobrymi przyjaciółmi, Tyarą i Lią, aż do końca lekcji i rozbrzmiał dzwonek na przerwę. Obie przyjaciółki podszedł do Alany „Ej, naa, idziesz do stołówki, skoro cały czas siedzisz w klasie?” powiedziała Lia ostrym głosem, a następnie Tyara dodała: „Tak, naa, mam wrażenie, że podczas każdej przerwy siedzisz tylko w klasie, nie nudzi cię to?”. Alana odpowiedziała: „Nie, wcale, poza tym jest miło w klasie, lubię, kiedy jest cicho, jeśli wy idziecie do stołówki, idźcie, nie ma problemu, ja zostanę w klasie”, „Och, ty, jakbyś nie miała przyjaciół, naa, ludzie podczas przerwy idą do stołówki, a ty wybierasz klasę, marnując swój czas na przerwę” odpowiedziała Lia, a Alana tylko się zaśmiała, po czym jej dwie przyjaciółki poszły do stołówki, a Alana została w klasie i zjadła swój posiłek.

Po zjedzeniu posiłku pozostało jeszcze 5 minut przerwy i Alana zaczynała się nudzić, więc wyszła, żeby rozejrzeć się po okolicy. Z balkonu zobaczyła poniżej wielu swoich kolegów i koleżanek z młodszych klas, którzy rozmawiali i śmiali się. Alana, widząc to, tylko lekko się uśmiechnęła i szepnęła: „Jak to możliwe, że ludzie mają wielu przyjaciół, łatwo jest dołączyć do rozmowy i łatwo jest polubić nowe rzeczy, a ja jestem introwertykiem” – powiedziała Alana, aż nagle obudziły ją jej przyjaciółki z klasy, które zaczynały wchodzić, ponieważ przerwa miała się niedługo skończyć.

Potem zadzwonił dzwonek, wszyscy weszli do klasy i kontynuowali naukę. Do godziny 13:00 zadzwonił dzwonek na koniec lekcji. Wszyscy zaczynają sprzątać książki i spieszą się, aby wyjść z klasy, jak zawsze, Alana od razu pospieszyła do domu, podczas gdy jej przyjaciele już przywykli do widoku Alany wracającej samotnie, gdy wszyscy po szkole wybierają, aby najpierw gdzieś wyskoczyć, zamiast wracać prosto do domu.

Alana wróciła do domu pieszo, ponieważ mieszkała niedaleko szkoły. W domu Alana została przywitana przez swoją babcię. Alana mieszka z babcią, ponieważ jej rodzice nie są w Indonezji. Alana ma również starszą siostrę, ale nie mieszkają razem. „Naa, chodź, zjedz coś, już późno, będziesz miała problemy z żołądkiem” powiedziała babcia. Alana odpowiedziała tylko „Tak, babciu…” po czym Alana zjadła obiad, sprawdzając telefon i odpowiadając na wiadomości od swojego chłopaka.

Alana ma chłopaka, który nazywa się William, są razem od około 10 miesięcy, zabawne jest to, że poznali się w mediach społecznościowych, a dokładniej na Instagramie. Tak… wszystko zaczęło się od wiadomości prywatnych, a potem zaczęli się spotykać. William jest studentem stomatologii na bardzo znanym uniwersytecie. W wiadomości William również przypomniał: „Naa, nie zapomnij zjeść obiadu, bo będziesz miała problemy z żołądkiem” Alana odpowiedziała: „Tak, ty też nie zapomnij zjeść obiadu”. Tak to u nich było, w ciągu dnia wymieniali tylko kilka wiadomości, ale wieczorem rozmawiali ze sobą przez telefon. Alana rozumieła, ponieważ jej partner był bardzo zajęty. Jednak Alana przywyknęła do tego i nigdy się tym nie przejmowała.

Po zjedzeniu obiadu Alana posprzątała. Potem poszła do swojego pokoju, położyła się na łóżku i czytała książkę o introwertyzmie, rozmyślając i myśląc: „Dlaczego w wieku nastoletnim nie lubię rozmawiać i przebywać z wieloma ludźmi, nie lubię być w tłumie, a kiedy byłam mała, byłam aktywna i wszyscy mówili, że jestem bardzo gadatliwa” Alana cicho się zaśmiała, aż w końcu przestała i zaczęła zasypiać. Alana się obudziła i spojrzała na zegarek, było już 18:00. Alana szybko wstała z łóżka, wzięła prysznic, a potem zjadła. Kiedy wszystko było gotowe, Alana uczyła się do następnego dnia do godziny 19:00.

Potem posprzątała i poukładała swoje książki. Właśnie wtedy zadzwonił William, a Alana natychmiast odebrała.

„Allo…” odpowiedziała Alana. „Halo, jesteś zajęta?” odparł William. „Nie, właśnie skończyłam się uczyć, OH YAAA jak minął ci dzień?” zapytała Alana z entuzjazmem. „Haha” William cicho się zaśmiał, a następnie kontynuował: „Okej, okej, zróbmy szybki raport z życia… więc dzisiaj rano wstałam i zrobiłam kawę, a potem szybko pojechałam do szpitala, bo dziś jest dzień parzysty, potem poszłam do pracy i o 16:00 miałam spotkanie. A jak minął ci dzień? Masz jakieś historie?”

„No, tak, tak samo, poszłam do szkoły, wróciłam do domu, czytałam książkę i zasnęłam” odpowiedziała Alana. Rozmawiali ze sobą długo, aż w końcu Alana zapytała: „Chciałabym się zapytać, jak to jest być ekstrawertykiem?”

Wtedy William odpowiedział: „Naa, może zawsze myślisz, że lubię spotykać się z wieloma ludźmi, lubię odkrywać nowe rzeczy, ale musisz wiedzieć, naa, czasami po spotkaniu z wieloma ludźmi potrzebuję czasu dla siebie lub dla osób, które kocham. Dlaczego pytasz? Naa, nigdy nie miałem problemu z tym, że jesteś taka, jaka jesteś… nie ma dla mnie znaczenia, że jesteś leniwa haha”. „Och, ty haha” – odpowiedzieli, śmiejąc się i o 22:00 zakończyli rozmowę, ponieważ musieli iść spać.

Przed snem Alana zaczęła rozmyślać i zastanawiać się nad odpowiedzią Williama. Zaczęła rozumieć, że introwertyzm to jej osobowość, Alana rzeczywiście nie lubi być w tłumie lub rozmawiać z wieloma ludźmi. Nie dlatego, że introwertycy są dziwni i nie potrafią się integrować, ale dlatego, że to jej osobowość i należy ją zaakceptować.

Alana czasami zazdrości ekstrawertykom, aż zaczęła myśleć, że sama próbowała wyjść na imprezę ze swoimi przyjaciółmi… próbując być ekstrawertykiem, ale to wszystko ją męczyło. Nawet na przykład wczoraj Alana poszła z przyjaciółmi, a potem spotkała wielu ludzi, a następnego dnia Alana na pewno zamknie się w swoim pokoju, śpiąc lub oglądając film.

Z czasem uczucia Alany zaczęły być neutralne, zaczęła rozumieć, że każdy ma inną osobowość, niezależnie od tego, czy jest to spowodowane środowiskiem, czy wrodzonym usposobieniem, i zgodnie z sensem swojego imienia, Alana też jest kimś cennym. Bez względu na to, jaka jest nasza osobowość, musimy zaakceptować siebie i kochać siebie, ponieważ każdy ma swoje wady i zalety. Ponieważ kiedy akceptujemy siebie, możemy zacząć dostrzegać swoje mocne strony, a nie tylko swoje słabości. Introwertyzm to nie tylko bycie cichym i nieśmiałym, ale także posiadanie innych zalet, które możemy pokazać. Wszystko to zaczyna się od miłości do siebie.

Alana to piękna dziewczyna o brązowych oczach, długich włosach i drobnej budowie ciała. W starogermańskim Alana oznacza ‘coś cennego’. W poniedziałek, podobnie jak inni koledzy Alany, Alana zawsze rozpoczynała dzień od wstawania z łóżka, a następnie przygotowywała się do wyjścia do szkoły. Dla niektórych liceum to najlepsze lata, ponieważ robimy wszystko z przyjaciółmi, zarówno dobre, jak i złe rzeczy. Jednak w przypadku Alany nie było tak. Chociaż teraz jest w trzeciej klasie liceum i pozostaje jej tylko kilka miesięcy do ukończenia szkoły, nigdy nie odczuła, jak to jest mieć wielu przyjaciół w liceum. Była tylko obserwatorem tłumu. Mimo to Alana w szkole była bystrą i wzorową uczennicą. Miała też dwóch dobrych przyjaciół i chłopaka. Wtedy zadzwonił dzwonek, sygnalizując początek lekcji. W klasie Alana skupiała się na robieniu zadań. Czasami rozmawiała ze swoimi dwoma dobrymi przyjaciółmi, Tyarą i Lią, aż do końca lekcji i rozbrzmiał dzwonek na przerwę. Obie przyjaciółki podszedł do Alany „Ej, naa, idziesz do stołówki, skoro cały czas siedzisz w klasie?” powiedziała Lia ostrym głosem, a następnie Tyara dodała: „Tak, naa, mam wrażenie, że podczas każdej przerwy siedzisz tylko w klasie, nie nudzi cię to?”. Alana odpowiedziała: „Nie, wcale, poza tym jest miło w klasie, lubię, kiedy jest cicho, jeśli wy idziecie do stołówki, idźcie, nie ma problemu, ja zostanę w klasie”, „Och, ty, jakbyś nie miała przyjaciół, naa, ludzie podczas przerwy idą do stołówki, a ty wybierasz klasę, marnując swój czas na przerwę” odpowiedziała Lia, a Alana tylko się zaśmiała, po czym jej dwie przyjaciółki poszły do stołówki, a Alana została w klasie i zjadła swój posiłek. Po zjedzeniu posiłku pozostało jeszcze 5 minut przerwy i Alana zaczynała się nudzić, więc wyszła, żeby rozejrzeć się po okolicy. Z balkonu zobaczyła poniżej wielu swoich kolegów i koleżanek z młodszych klas, którzy rozmawiali i śmiali się. Alana, widząc to, tylko lekko się uśmiechnęła i szepnęła: „Jak to możliwe, że ludzie mają wielu przyjaciół, łatwo jest dołączyć do rozmowy i łatwo jest polubić nowe rzeczy, a ja jestem introwertykiem” – powiedziała Alana, aż nagle obudziły ją jej przyjaciółki z klasy, które zaczynały wchodzić, ponieważ przerwa miała się niedługo skończyć. Potem zadzwonił dzwonek, wszyscy weszli do klasy i kontynuowali naukę. Do godziny 13:00 zadzwonił dzwonek na koniec lekcji. Wszyscy zaczynają sprzątać książki i spieszą się, aby wyjść z klasy, jak zawsze, Alana od razu pospieszyła do domu, podczas gdy jej przyjaciele już przywykli do widoku Alany wracającej samotnie, gdy wszyscy po szkole wybierają, aby najpierw gdzieś wyskoczyć, zamiast wracać prosto do domu. Alana wróciła do domu pieszo, ponieważ mieszkała niedaleko szkoły. W domu Alana została przywitana przez swoją babcię. Alana mieszka z babcią, ponieważ jej rodzice nie są w Indonezji. Alana ma również starszą siostrę, ale nie mieszkają razem. „Naa, chodź, zjedz coś, już późno, będziesz miała problemy z żołądkiem” powiedziała babcia. Alana odpowiedziała tylko „Tak, babciu…” po czym Alana zjadła obiad, sprawdzając telefon i odpowiadając na wiadomości od swojego chłopaka. Alana ma chłopaka, który nazywa się William, są razem od około 10 miesięcy, zabawne jest to, że poznali się w mediach społecznościowych, a dokładniej na Instagramie. Tak… wszystko zaczęło się od wiadomości prywatnych, a potem zaczęli się spotykać. William jest studentem stomatologii na bardzo znanym uniwersytecie. W wiadomości William również przypomniał: „Naa, nie zapomnij zjeść obiadu, bo będziesz miała problemy z żołądkiem” Alana odpowiedziała: „Tak, ty też nie zapomnij zjeść obiadu”. Tak to u nich było, w ciągu dnia wymieniali tylko kilka wiadomości, ale wieczorem rozmawiali ze sobą przez telefon. Alana rozumieła, ponieważ jej partner był bardzo zajęty. Jednak Alana przywyknęła do tego i nigdy się tym nie przejmowała. Po zjedzeniu obiadu Alana posprzątała. Potem poszła do swojego pokoju, położyła się na łóżku i czytała książkę o introwertyzmie, rozmyślając i myśląc: „Dlaczego w wieku nastoletnim nie lubię rozmawiać i przebywać z wieloma ludźmi, nie lubię być w tłumie, a kiedy byłam mała, byłam aktywna i wszyscy mówili, że jestem bardzo gadatliwa” Alana cicho się zaśmiała, aż w końcu przestała i zaczęła zasypiać. Alana się obudziła i spojrzała na zegarek, było już 18:00. Alana szybko wstała z łóżka, wzięła prysznic, a potem zjadła. Kiedy wszystko było gotowe, Alana uczyła się do następnego dnia do godziny 19:00. Potem posprzątała i poukładała swoje książki. Właśnie wtedy zadzwonił William, a Alana natychmiast odebrała. „Allo…” odpowiedziała Alana. „Halo, jesteś zajęta?” odparł William. „Nie, właśnie skończyłam się uczyć, OH YAAA jak minął ci dzień?” zapytała Alana z entuzjazmem. „Haha” William cicho się zaśmiał, a następnie kontynuował: „Okej, okej, zróbmy szybki raport z życia… więc dzisiaj rano wstałam i zrobiłam kawę, a potem szybko pojechałam do szpitala, bo dziś jest dzień parzysty, potem poszłam do pracy i o 16:00 miałam spotkanie. A jak minął ci dzień? Masz jakieś historie?” „No, tak, tak samo, poszłam do szkoły, wróciłam do domu, czytałam książkę i zasnęłam” odpowiedziała Alana. Rozmawiali ze sobą długo, aż w końcu Alana zapytała: „Chciałabym się zapytać, jak to jest być ekstrawertykiem?” Wtedy William odpowiedział: „Naa, może zawsze myślisz, że lubię spotykać się z wieloma ludźmi, lubię odkrywać nowe rzeczy, ale musisz wiedzieć, naa, czasami po spotkaniu z wieloma ludźmi potrzebuję czasu dla siebie lub dla osób, które kocham. Dlaczego pytasz? Naa, nigdy nie miałem problemu z tym, że jesteś taka, jaka jesteś… nie ma dla mnie znaczenia, że jesteś leniwa haha”. „Och, ty haha” – odpowiedzieli, śmiejąc się i o 22:00 zakończyli rozmowę, ponieważ musieli iść spać. Przed snem Alana zaczęła rozmyślać i zastanawiać się nad odpowiedzią Williama. Zaczęła rozumieć, że introwertyzm to jej osobowość, Alana rzeczywiście nie lubi być w tłumie lub rozmawiać z wieloma ludźmi. Nie dlatego, że introwertycy są dziwni i nie potrafią się integrować, ale dlatego, że to jej osobowość i należy ją zaakceptować. Alana czasami zazdrości ekstrawertykom, aż zaczęła myśleć, że sama próbowała wyjść na imprezę ze swoimi przyjaciółmi… próbując być ekstrawertykiem, ale to wszystko ją męczyło. Nawet na przykład wczoraj Alana poszła z przyjaciółmi, a potem spotkała wielu ludzi, a następnego dnia Alana na pewno zamknie się w swoim pokoju, śpiąc lub oglądając film. Z czasem uczucia Alany zaczęły być neutralne, zaczęła rozumieć, że każdy ma inną osobowość, niezależnie od tego, czy jest to spowodowane środowiskiem, czy wrodzonym usposobieniem, i zgodnie z sensem swojego imienia, Alana też jest kimś cennym. Bez względu na to, jaka jest nasza osobowość, musimy zaakceptować siebie i kochać siebie, ponieważ każdy ma swoje wady i zalety. Ponieważ kiedy akceptujemy siebie, możemy zacząć dostrzegać swoje mocne strony, a nie tylko swoje słabości. Introwertyzm to nie tylko bycie cichym i nieśmiałym, ale także posiadanie innych zalet, które możemy pokazać. Wszystko to zaczyna się od miłości do siebie.