Pierwsza miłość to prawdziwa historia horroru, której doświadczyła Mawar i Restu (imię fikcyjne).

Historia ta jest opowiedziana z perspektywy Mbak Vey, jednej z przyjaciółek Mawar, która była świadkiem tych wydarzeń.

Historia ta została zaczerpnięta przez ZONABANTEN.com z oficjalnego kanału podcastu Do You See What I See.

Historia ta rozpoczyna się, gdy Vey rozpoczyna studia. Wyjaśniono, że Vey uczęszczała na ten sam uniwersytet co Mawar, ale na inny wydział.

Vey i Mawar rzadko spotykały się na uniwersytecie, tylko w akademiku i kiedy wychodziły na zajęcia.

Mniej więcej dwa lub trzy miesiące po tym, jak zdecydowały się zamieszkać w akademiku, wszyscy mieszkańcy, w tym Vey, spotkali się w salonie, aby pogadać. Pierwsza miłość to prawdziwa historia horroru, której doświadczyła Mawar i Restu (imię fikcyjne). Historia ta jest opowiedziana z perspektywy Mbak Vey, jednej z przyjaciółek Mawar, która była świadkiem tych wydarzeń. Historia ta została zaczerpnięta przez ZONABANTEN.com z oficjalnego kanału podcastu Do You See What I See. Historia ta rozpoczyna się, gdy Vey rozpoczyna studia. Wyjaśniono, że Vey uczęszczała na ten sam uniwersytet co Mawar, ale na inny wydział. Vey i Mawar rzadko spotykały się na uniwersytecie, tylko w akademiku i kiedy wychodziły na zajęcia. Mniej więcej dwa lub trzy miesiące po tym, jak zdecydowały się zamieszkać w akademiku, wszyscy mieszkańcy, w tym Vey, spotkali się w salonie, aby pogadać. Jedna z mieszkanek powiedziała Vey, że dziwi się, że coraz rzadziej widuje Mawar.

Nawet jedna z innych mieszkanek dodała, że Mawar często nie ma w swoim pokoju w nocy.

Vey była zaskoczona i zdziwiona. Jako osoba najbliższa Mawar, zaplanowała zapytać ją o to.

Następnego dnia Vey zapukała do drzwi pokoju Mawar i zawołała ją po imieniu.

„Mawar, przepraszam. Dziewczyny mówiły, że często nie ma cię w pokoju w nocy. Gdzie tak naprawdę jesteś?” zapytała Vey.

„Tak, Vey, tak naprawdę mam chłopaka” odpowiedziała Mawar z uśmiechem na twarzy.

Vey wyjaśniła, że ​​wtedy Mawar wydawała się bardzo szczęśliwa, opowiadając o swoim chłopaku, który okazał się jej starszym kolegą z uniwersytetu. Mawar wyjaśniła również, że jej chłopak, Restu, często przychodził do akademika i rozmawiał z Mawar w salonie.

Vey czuła się dziwnie i zdziwiona, ponieważ według innych mieszkanek salon był często pusty, zwłaszcza po godzinie 21:00.

Ale Mawar nalegała, że ​​ona i Restu często rozmawiali razem w salonie.

W końcu Mawar powiedziała, że ​​przedstawi Restu Vey, gdy on przyjdzie, aby udowodnić, że nie kłamie Vey.

Vey zgodziła się, ponieważ z jednej strony była ciekawa, jak wygląda Restu. Mężczyzna, który tak bardzo rozkochał w sobie Mawar.

Następnego dnia wieczorem Mawar zapukała do drzwi pokoju Vey. Zawołała Vey, żeby jej powiedzieć, że Restu już przyszedł.

Vey, widząc Mawar ubraną elegancko, żeby przywitać swojego chłopaka, była zaskoczona, że ​​Restu przychodzi w tak późnych godzinach, około 22:30.

Mawar, biegnąc do salonu i zostawiając Vey z tyłu, krzyknęła, że ​​Restu już jest.

Mawar otworzyła drzwi salonu i ciągle wzywała Vey, żeby szybko przyszła do salonu.

Chwilę po tym, jak Vey weszła do salonu, zobaczyła przy drzwiach postacię pogrzebowego z bardzo brudnym całunem. Pochód wyglądał bardzo przerażająco dla Vey, więc krzyknęła.

Mawar, widząc, że Vey krzyczy, podeszła do niej i zapytała, co się stało.

„Tam jest pogrzebowy” powiedziała Vey, wciąż bardzo przestraszona.

Mawar, nie widząc żadnego pogrzebowego, ciągle zapewniała Vey, że ​​to jest jej chłopak, Restu.

Głośny krzyk obudził również innych mieszkańców akademika. A co najbardziej zaskakujące, mieszkańcy, którzy wyszli z pokojów, żeby zobaczyć, co się dzieje, również byli przerażeni i przestraszeni wyglądem pogrzebowego.

Mawar nadal nalegała, że ​​to jej chłopak, Restu. Chwilę po tym, jak wybuchło zamieszanie, pogrzebowy zniknął, a Mawar zemdlała.

Potem Vey i inni mieszkańcy akademika zaniosły Mawar do jej pokoju. Chwilę po tym, jak odzyskała przytomność, Mawar tylko płakała i nadal próbowała przekonać swoich przyjaciół, że ​​to był Restu. Mawar otworzyła drzwi salonu i ciągle wzywała Vey, żeby szybko przyszła do salonu. Chwilę po tym, jak Vey weszła do salonu, zobaczyła przy drzwiach postacię pogrzebowego z bardzo brudnym całunem. Pochód wyglądał bardzo przerażająco dla Vey, więc krzyknęła. Mawar, widząc, że Vey krzyczy, podeszła do niej i zapytała, co się stało. „Tam jest pogrzebowy” powiedziała Vey, wciąż bardzo przestraszona. Mawar, nie widząc żadnego pogrzebowego, ciągle zapewniała Vey, że ​​to jest jej chłopak, Restu. Głośny krzyk obudził również innych mieszkańców akademika. A co najbardziej zaskakujące, mieszkańcy, którzy wyszli z pokojów, żeby zobaczyć, co się dzieje, również byli przerażeni i przestraszeni wyglądem pogrzebowego. Mawar nadal nalegała, że ​​to jej chłopak, Restu. Chwilę po tym, jak wybuchło zamieszanie, pogrzebowy zniknął, a Mawar zemdlała. Potem Vey i inni mieszkańcy akademika zaniosły Mawar do jej pokoju. Chwilę po tym, jak odzyskała przytomność, Mawar tylko płakała i nadal próbowała przekonać swoich przyjaciół, że ​​to był Restu. Następnego dnia rodzice Mawar przyjechali do akademika po tym, jak zostali powiadomieni, a potem Vey opowiedziała im o tym, co się stało z Mawar.

Rodzice Mawar zabrali ją do domu. Jej dom był bardzo daleko od uniwersytetu, ale nadal znajdował się w tym samym mieście.

Po tym, jak Mawar zabrali rodzice, zaczęło się dziać coś dziwnego. Każdej nocy słychać było stukanie do drzwi każdego z mieszkańców akademika. Nikt nigdy nie odważył się otworzyć drzwi.

Ponieważ zakłócenia pojawiały się ciągle, mieszkańcy akademika zaczęli się wyprowadzać, jeden po drugim. W tym samym czasie Vey już nigdy więcej nie usłyszała o Mawar. Następnego dnia rodzice Mawar przyjechali do akademika po tym, jak zostali powiadomieni, a potem Vey opowiedziała im o tym, co się stało z Mawar. Rodzice Mawar zabrali ją do domu. Jej dom był bardzo daleko od uniwersytetu, ale nadal znajdował się w tym samym mieście. Po tym, jak Mawar zabrali rodzice, zaczęło się dziać coś dziwnego. Każdej nocy słychać było stukanie do drzwi każdego z mieszkańców akademika. Nikt nigdy nie odważył się otworzyć drzwi. Ponieważ zakłócenia pojawiały się ciągle, mieszkańcy akademika zaczęli się wyprowadzać, jeden po drugim. W tym samym czasie Vey już nigdy więcej nie usłyszała o Mawar.