Ik weet zeker dat sommigen van jullie al bekend zijn met het woord introvert. Voor degenen onder jullie die het nog niet weten, luister dan naar mijn verhaal. Hopelijk kunnen jullie aan het einde van mijn verhaal een introvert beter begrijpen.
Hier ga ik vertellen hoe ik mijn dagen doorbreng als introvert. Ja, een lange reis...
Aanvankelijk was ik een gewoon kind. Net als alle andere kinderen. Een leven vol geluk en gelach. Maar langzaam veranderde dat allemaal. Ik kreeg te maken met verwijten, gepest, spot of wat dan ook van mijn leeftijdsgenoten. Ze maakten me belachelijk vanwege mijn uiterlijk. Inderdaad, vanaf groep 7 begon mijn lichaam te veranderen. Ik werd mager en erg mager. Ik wist niet eens wat de oorzaak was. Ze begonnen me te bespotten. Niet alleen om mijn uiterlijk, maar er waren ook andere dingen die ze aan mij vonden om me mee te pesten. Ik heb zelfs in de klas gehuild vanwege hen. Ik was zwak, heel zwak. Ik was machteloos tegenover hen. Ik bleef stil. Ik kon ze niet beantwoorden. Ik durfde niet. Echt, het deed me allemaal pijn. Toen ze me belachelijk maakten, bleef ik stil. Maar in mijn hart huilde ik. Het deed pijn. Heel erg pijn. (Als ik aan die gebeurtenis denk, voel ik die pijn weer T.T).
Tijdens de hele terugweg probeerde ik die pijn te onderdrukken. Ik probeerde te voorkomen dat mijn tranen zouden vallen. Toen ik thuis kwam, toonde ik mijn verdriet niet aan mijn moeder. Ik wilde haar niet verdrietig maken. Wat ik deed was naar mijn kamer gaan en daar mijn hart uitstorten. Ik klaagde bij Allah. Ik heb me even afgevraagd of er wel rechtvaardigheid was. O Allah, waarom ben ik zo, waarom ben ik niet zoals de anderen. Waarom ben ik niet zoals de andere kinderen. Waarom ben ik anders. Waarom ben ik zwak. Waarom o Allah, waarom ?? Die vraag was altijd in mijn hoofd en ik gaf er altijd uiting aan als ik in mijn kamer huilde. Niemand wist ooit dat ik altijd in mijn kamer huilde. Niemand.
Ik vertelde altijd alles aan mijn favoriete knuffelbeer. Ik knuffelde hem altijd als ik me eenzaam voelde. Ik dacht dat alleen mijn knuffel wist hoe ik me voelde. Mijn lievelingsknuffel was mijn beste vriend. Die altijd bij me was, die me kon begrijpen. Die knuffel was een stille getuige van mijn leven. Tot op de dag van vandaag is die knuffelbeer er nog steeds en die zal er altijd zijn...
Onmerkbaar vloog de tijd voorbij. Ik begon afscheid te nemen van mijn vrienden op de basisschool. Ik bad altijd dat ik op de middelbare school goede vrienden zou krijgen en dat niemand me meer zou pesten zoals op de basisschool. In 2005 werd ik aangenomen op een van de openbare middelbare scholen in Jakarta. Ik was dolgelukkig. Omdat die middelbare school mijn favoriete school was. Toen ik er voor het eerst kwam, leken mijn klasgenoten aardig. Niet zoals op de basisschool. Inderdaad. Ik had daar een goede vriend. Maar toch was er een klasgenoot die mijn uiterlijk graag belachelijk maakte. Het deed pijn, maar dat verdriet werd verzacht omdat ik goede vrienden had. Nou, mijn leven op de middelbare school was beter te noemen dan toen ik op de basisschool zat. Maar dat gevoel kwam weer terug. Die vraag kwam weer terug. In die tijd was ik een nerd, stil en geen sociaal persoon. Ik weet niet waarom, maar ik bleef erover nadenken. Ik vond mezelf altijd anders dan mijn klasgenoten. Ik had het gevoel dat niemand zoals ik was. Ik voelde me anders. Ik vroeg me altijd af: “wie ben ik?” Waarom ben ik zo? Wat maakt me zo? Wat maakt me anders dan de rest? Wat is er mis met mij? Wat moet ik doen om zoals hen te zijn? Echt, ik snapte het allemaal niet. Ik snapte het niet...
Drie jaar gingen snel voorbij en ik kwam in de tijd van de middelbare beroepsopleiding terecht. Hier onderging ik een significante verandering. Tijdens de middelbare beroepsopleiding begon ik een hoofddoek te dragen. Mijn lichaam werd meer geproportioneerd, niet meer zo mager als vroeger. En hier werd ik erg bewonderd door mijn klasgenoten. Ze bewonderden me omdat ik altijd de beste leerling van de klas was. Eigenlijk wilde ik dat helemaal niet. Ik vond het niet leuk om in het middelpunt van de belangstelling te staan en ik wilde niet als slim worden gezien. Want ik vond mezelf helemaal niet slim. Tijdens mijn schooltijd probeerde ik gewoon zo goed mogelijk te leren. Ik deed dat omdat ik mijn ouders niet wilde teleurstellen die zich zo hadden ingespannen om mijn opleiding te bekostigen. Maar ik weet niet waarom, maar ik kreeg altijd de eerste prijs in de klas. Maar laat het maar zo zijn. Beschouw het als iets om mijn ouders gelukkig te maken. Om hen trots op me te maken. Hoewel ik het eigenlijk niet wilde..
Laat me mezelf voorstellen, ik ben een introvert,,, Ik weet zeker dat sommigen van jullie al bekend zijn met het woord introvert. Voor degenen onder jullie die het nog niet weten, luister dan naar mijn verhaal. Hopelijk kunnen jullie aan het einde van mijn verhaal een introvert beter begrijpen.
Hier ga ik vertellen hoe ik mijn dagen doorbreng als introvert. Ja, een lange reis...
Aanvankelijk was ik een gewoon kind. Net als alle andere kinderen. Een leven vol geluk en gelach. Maar langzaam veranderde dat allemaal. Ik kreeg te maken met verwijten, gepest, spot of wat dan ook van mijn leeftijdsgenoten. Ze maakten me belachelijk vanwege mijn uiterlijk. Inderdaad, vanaf groep 7 begon mijn lichaam te veranderen. Ik werd mager en erg mager. Ik wist niet eens wat de oorzaak was. Ze begonnen me te bespotten. Niet alleen om mijn uiterlijk, maar er waren ook andere dingen die ze aan mij vonden om me mee te pesten. Ik heb zelfs in de klas gehuild vanwege hen. Ik was zwak, heel zwak. Ik was machteloos tegenover hen. Ik bleef stil. Ik kon ze niet beantwoorden. Ik durfde niet. Echt, het deed me allemaal pijn. Toen ze me belachelijk maakten, bleef ik stil. Maar in mijn hart huilde ik. Het deed pijn. Heel erg pijn. (Als ik aan die gebeurtenis denk, voel ik die pijn weer T.T).
Tijdens de hele terugweg probeerde ik die pijn te onderdrukken. Ik probeerde te voorkomen dat mijn tranen zouden vallen. Toen ik thuis kwam, toonde ik mijn verdriet niet aan mijn moeder. Ik wilde haar niet verdrietig maken. Wat ik deed was naar mijn kamer gaan en daar mijn hart uitstorten. Ik klaagde bij Allah. Ik heb me even afgevraagd of er wel rechtvaardigheid was. O Allah, waarom ben ik zo, waarom ben ik niet zoals de anderen. Waarom ben ik niet zoals de andere kinderen. Waarom ben ik anders. Waarom ben ik zwak. Waarom o Allah, waarom ?? Die vraag was altijd in mijn hoofd en ik gaf er altijd uiting aan als ik in mijn kamer huilde. Niemand wist ooit dat ik altijd in mijn kamer huilde. Niemand.
Ik vertelde altijd alles aan mijn favoriete knuffelbeer. Ik knuffelde hem altijd als ik me eenzaam voelde. Ik dacht dat alleen mijn knuffel wist hoe ik me voelde. Mijn lievelingsknuffel was mijn beste vriend. Die altijd bij me was, die me kon begrijpen. Die knuffel was een stille getuige van mijn leven. Tot op de dag van vandaag is die knuffelbeer er nog steeds en die zal er altijd zijn...
Onmerkbaar vloog de tijd voorbij. Ik begon afscheid te nemen van mijn vrienden op de basisschool. Ik bad altijd dat ik op de middelbare school goede vrienden zou krijgen en dat niemand me meer zou pesten zoals op de basisschool. In 2005 werd ik aangenomen op een van de openbare middelbare scholen in Jakarta. Ik was dolgelukkig. Omdat die middelbare school mijn favoriete school was. Toen ik er voor het eerst kwam, leken mijn klasgenoten aardig. Niet zoals op de basisschool. Inderdaad. Ik had daar een goede vriend. Maar toch was er een klasgenoot die mijn uiterlijk graag belachelijk maakte. Het deed pijn, maar dat verdriet werd verzacht omdat ik goede vrienden had. Nou, mijn leven op de middelbare school was beter te noemen dan toen ik op de basisschool zat. Maar dat gevoel kwam weer terug. Die vraag kwam weer terug. In die tijd was ik een nerd, stil en geen sociaal persoon. Ik weet niet waarom, maar ik bleef erover nadenken. Ik vond mezelf altijd anders dan mijn klasgenoten. Ik had het gevoel dat niemand zoals ik was. Ik voelde me anders. Ik vroeg me altijd af: “wie ben ik?” Waarom ben ik zo? Wat maakt me zo? Wat maakt me anders dan de rest? Wat is er mis met mij? Wat moet ik doen om zoals hen te zijn? Echt, ik snapte het allemaal niet. Ik snapte het niet...
Drie jaar gingen snel voorbij en ik kwam in de tijd van de middelbare beroepsopleiding terecht. Hier onderging ik een significante verandering. Tijdens de middelbare beroepsopleiding begon ik een hoofddoek te dragen. Mijn lichaam werd meer geproportioneerd, niet meer zo mager als vroeger. En hier werd ik erg bewonderd door mijn klasgenoten. Ze bewonderden me omdat ik altijd de beste leerling van de klas was. Eigenlijk wilde ik dat helemaal niet. Ik vond het niet leuk om in het middelpunt van de belangstelling te staan en ik wilde niet als slim worden gezien. Want ik vond mezelf helemaal niet slim. Tijdens mijn schooltijd probeerde ik gewoon zo goed mogelijk te leren. Ik deed dat omdat ik mijn ouders niet wilde teleurstellen die zich zo hadden ingespannen om mijn opleiding te bekostigen. Maar ik weet niet waarom, maar ik kreeg altijd de eerste prijs in de klas. Maar laat het maar zo zijn. Beschouw het als iets om mijn ouders gelukkig te maken. Om hen trots op me te maken. Hoewel ik het eigenlijk niet wilde..Ja, op de middelbare beroepsopleiding hoorde ik mijn klasgenoten nooit over me spotten. Ze waren allemaal aardig. Ik ben dankbaar dat ik ze heb. Maar er was iemand die niet tot hun groep behoorde die me erg hard bekritiseerde.. Iemand die daar de hoogste functie had. Iemand die over me sprak voor alle andere leerlingen. Hij bekritiseerde een van mijn introverte eigenschappen. Ja, hij sprak over mij tijdens de ochtendceremonie. Hij noemde geen naam. Maar ik wist het zeker. Mijn klasgenoten wisten dat ik het was. In dat moment zag ik hem met een heel sarcastische blik praten. Alsof ik een persoon was die niet nagevolgd moest worden. Als die gerespecteerde man maar had geweten hoe ik me toen voelde. Pijn. Heel erg pijn. En voor de zoveelste keer moest ik weer tranen laten. En meteen kwamen al die vragen weer boven. Ja, in dat moment was ik bijna wanhopig...
Ik heb het nooit begrepen. Nooit...
Tijdens de overgangsfase probeerde ik er altijd voor te zorgen dat anderen me niet zagen als een stil persoon, een nerd, enzovoort. Nou, toen ik naar de universiteit ging. Ik beloofde mezelf dat ik net zo zou kunnen zijn als de actieve extraverte mensen. Daarom ging ik altijd regelmatig naar de bibliotheek om te lezen. Ik leerde wat ik de volgende dag zou leren. Zodat ik actief vragen kon stellen in de klas. En ik heb altijd geleerd om een goede presentator te worden. Alhamdulillah (dankzij God) is dat gelukt. Ik kon een goede presentator worden. Hoewel ik niet kon debatteren, kon ik wel goed mijn stof presenteren. Maar toch kwam mijn introverte aard weer terug. Het duurde niet lang of ik stelde geen vragen meer in de klas. Ik werd een trouwe luisteraar. En uiteindelijk bleef de mening van mijn klasgenoten op de universiteit hetzelfde als die van mijn eerdere klasgenoten. Ze vonden me een stil persoon, een beetje raar, een boekenwurm, ijverig en zelden bereid om mee te gaan naar verre plaatsen.
Ja, ik ben niet iemand die graag buiten de deur is voor dingen die ik niet belangrijk vind. Ik hou ook niet van lange tijd doorbrengen op een drukke plek. Ik weet niet waarom, maar ik ben soms ook in de war als ik iemand tegenkom. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik ben niet goed in het beginnen van gesprekken. En als ik het al begin, is het meestal maar een kort gesprek. En ik ben meer luisteraar dan spreker. Maar als ik met mijn beste vrienden praat, kan ik alles vertellen. Het is heel anders als ik met mijn andere vrienden praat. Ja, zo ben ik...
Ook tijdens mijn studie probeerde ik mijn introverte aard te verminderen door mee te doen aan organisaties. Alhamdulillah (dankzij God), kon mijn introverte aard afnemen. Ik ben twee keer evenementenvoorzitter geweest. Dat was een goede prestatie voor mij. Alleen is het niet helemaal mogelijk om mijn introverte aard te verliezen. Zelfs binnen de organisatie sprak ik alleen als het nodig was. Dus het is niet verwonderlijk dat ik een stiller lid was dan de andere leden. Ja, mijn karakter maakt me soms verdrietig. Ik weet niet waarom, maar al die vragen komen meteen weer boven. Van vroeger tot nu..Ik ben altijd op zoek naar antwoorden op al die vragen. Ik zoek ze overal. Ik lees vaak motivatieboeken en romans waarvan ik denk dat ze antwoorden kunnen geven op mijn vragen. Ik let ook vaak op wat er om me heen gebeurt. Ik hoop dat ik het antwoord kan vinden. Zelfs tijdens mijn gebeden stel ik hem altijd vragen. Vroeger wist ik niet dat ik introvert was. Ik kwam erachter toen ik 20 jaar oud was. Die informatie kreeg ik uit een psychologisch boek dat uitleg gaf over iemands persoonlijkheid. Ik vond dat boek in de bibliotheek van de universiteit. Toen wist ik dat ik introvert was. Ja, uiteindelijk kreeg ik antwoord op de grootste vraag in mijn leven, wie ben ik..
Eerlijk gezegd was ik verdrietig toen ik erachter kwam dat ik introvert was. Er zijn zoveel moeilijkheden die een introvert moet overwinnen. Soms kunnen anderen, vooral extraverte mensen, een introvert niet begrijpen. Er zijn zoveel dingen die extraverte mensen niet weten over ons introverten. Ze beschuldigen ons juist vaak van negatieve dingen. Ze denken vaak dat ik arrogant ben. Als ik eerlijk mag zijn, heb ik dat helemaal niet de bedoeling. Ik wil eigenlijk heel graag lange gesprekken met hen voeren. Heel graag. Maar ik weet niet hoe ik moet beginnen. Ik weet het niet.
Als jullie maar wisten hoezeer mijn hart van jullie houdt, mijn vrienden. Ook al praten we weinig, ik bid altijd voor jullie. Ook al ga ik nooit mee met de klasuitjes, ik beschouw jullie nog steeds als mijn vrienden. Ik ben trots op vrienden als jullie. Jullie die de klas altijd kunnen opvrolijken. Jullie die de sfeer in de klas altijd levendig maken. Jullie weten het, ik voel me erg op mijn gemak bij jullie, met al jullie gedrag en gelach. Als jullie maar wisten hoezeer ik van jullie hou..
Hoewel dat verleden pijnlijk was, heb ik me er nooit in laten verdrinken. Het verleden is voorbij, nu kijk ik naar een betere toekomst. Ik ga me alleen richten op het heden dat me naar de toekomst leidt. Laat dat verleden een eigen herinnering zijn in een hoekje van mijn gedachten. Een versterking van mijn stappen. Om altijd sterk te blijven in het omgaan met elk probleem dat in mijn leven opduikt.
Een introvert zijn is niet makkelijk. Maar ik wil alle introverten alleen maar adviseren om altijd te blijven streven naar een buitengewoon persoon te zijn. Toon de wereld dat introverte mensen succesvolle mensen kunnen zijn en natuurlijk van nut kunnen zijn voor anderen en onze omgeving. Hang je dromen en ambities zo hoog als de hemel en probeer ze te verwezenlijken. Iedereen heeft recht op succes. Succes is voor degenen die hard werken en blijven proberen te bereiken wat ze dromen. Ik weet zeker dat een introvert succesvol kan zijn. Geloof me, Onmogelijk is niets, Man jadda Wajada !!!
Succesvolle groet van mij “Een Introvert” ^_^
*Op dit moment werk ik als accountant bij een productiebedrijf en ik heb nog steeds veel dromen die ik wil waarmaken. Dromen voor deze wereld en het hiernamaals. Dromen om nuttig te zijn voor anderen. Hopelijk kunnen al onze dromen snel uitkomen. Amin ya Rabbal alamiin.. :)Ik ben altijd op zoek naar antwoorden op al die vragen. Ik zoek ze overal. Ik lees vaak motivatieboeken en romans waarvan ik denk dat ze antwoorden kunnen geven op mijn vragen. Ik let ook vaak op wat er om me heen gebeurt. Ik hoop dat ik het antwoord kan vinden. Zelfs tijdens mijn gebeden stel ik hem altijd vragen. Vroeger wist ik niet dat ik introvert was. Ik kwam erachter toen ik 20 jaar oud was. Die informatie kreeg ik uit een psychologisch boek dat uitleg gaf over iemands persoonlijkheid. Ik vond dat boek in de bibliotheek van de universiteit. Toen wist ik dat ik introvert was. Ja, uiteindelijk kreeg ik antwoord op de grootste vraag in mijn leven, wie ben ik.. Eerlijk gezegd was ik verdrietig toen ik erachter kwam dat ik introvert was. Er zijn zoveel moeilijkheden die een introvert moet overwinnen. Soms kunnen anderen, vooral extraverte mensen, een introvert niet begrijpen. Er zijn zoveel dingen die extraverte mensen niet weten over ons introverten. Ze beschuldigen ons juist vaak van negatieve dingen. Ze denken vaak dat ik arrogant ben. Als ik eerlijk mag zijn, heb ik dat helemaal niet de bedoeling. Ik wil eigenlijk heel graag lange gesprekken met hen voeren. Heel graag. Maar ik weet niet hoe ik moet beginnen. Ik weet het niet. Als jullie maar wisten hoezeer mijn hart van jullie houdt, mijn vrienden. Ook al praten we weinig, ik bid altijd voor jullie. Ook al ga ik nooit mee met de klasuitjes, ik beschouw jullie nog steeds als mijn vrienden. Ik ben trots op vrienden als jullie. Jullie die de klas altijd kunnen opvrolijken. Jullie die de sfeer in de klas altijd levendig maken. Jullie weten het, ik voel me erg op mijn gemak bij jullie, met al jullie gedrag en gelach. Als jullie maar wisten hoezeer ik van jullie hou.. Hoewel dat verleden pijnlijk was, heb ik me er nooit in laten verdrinken. Het verleden is voorbij, nu kijk ik naar een betere toekomst. Ik ga me alleen richten op het heden dat me naar de toekomst leidt. Laat dat verleden een eigen herinnering zijn in een hoekje van mijn gedachten. Een versterking van mijn stappen. Om altijd sterk te blijven in het omgaan met elk probleem dat in mijn leven opduikt. Een introvert zijn is niet makkelijk. Maar ik wil alle introverten alleen maar adviseren om altijd te blijven streven naar een buitengewoon persoon te zijn. Toon de wereld dat introverte mensen succesvolle mensen kunnen zijn en natuurlijk van nut kunnen zijn voor anderen en onze omgeving. Hang je dromen en ambities zo hoog als de hemel en probeer ze te verwezenlijken. Iedereen heeft recht op succes. Succes is voor degenen die hard werken en blijven proberen te bereiken wat ze dromen. Ik weet zeker dat een introvert succesvol kan zijn. Geloof me, Onmogelijk is niets, Man jadda Wajada !!! Succesvolle groet van mij “Een Introvert” ^_^ *Op dit moment werk ik als accountant bij een productiebedrijf en ik heb nog steeds veel dromen die ik wil waarmaken. Dromen voor deze wereld en het hiernamaals. Dromen om nuttig te zijn voor anderen. Hopelijk kunnen al onze dromen snel uitkomen. Amin ya Rabbal alamiin.. :
Reacties0