Ik weet zeker dat sommigen van jullie de term introvert al kennen. Voor diegenen die dat niet doen, luister naar mijn verhaal. Hopelijk kun je aan het einde van mijn verhaal een introvert leren kennen en begrijpen. 

Hier ga ik vertellen over hoe ik mijn dagen als introvert leef. Nou, een lange reis....

Aanvankelijk was ik een gewoon kind. Net als andere kinderen. Een leven vol geluk en gelach. Maar langzaam veranderde dat allemaal. Ik begon beschimpt, uitgelachen, gespot of wat dan ook te worden door leeftijdsgenoten. Ze maakten grappen over mijn fysieke verschijning. Inderdaad, vanaf groep 3 van de basisschool begon mijn fysieke verschijning te veranderen. Ik werd dun en erg dun. Ik weet niet wat de oorzaak was. Ze begonnen me ook uit te lachen. Niet alleen over mijn fysieke verschijning, maar er waren ook andere dingen waardoor ze me uitlachten. Ik heb zelfs in de klas gehuild vanwege hen. Ik was zwak, heel zwak. Ik was machteloos tegenover hen. Ik zat gewoon stil. Ik kon ze niet beantwoorden. Ik durfde niet. Echt, het deed allemaal pijn in mijn hart. Toen ze me uitlachten, zat ik gewoon stil. Maar in mijn binnenste huilde ik. Het deed pijn. Het deed erg pijn. (Terwijl ik aan die gebeurtenis terugdenk, voel ik die pijn weer T.T).

Tijdens de hele terugreis probeerde ik die pijn te verduren. Ik probeerde te voorkomen dat mijn tranen vielen. Toen ik thuis kwam, liet ik mijn verdriet niet aan mijn moeder zien. Ik wilde mijn moeder niet verdrietig maken. Het enige wat ik deed was mijn kamer in gaan en daar mijn hart uit huilen. Ik klaagde bij Allah. Ik vroeg Hem even om rechtvaardigheid. O Allah, waarom ben ik zo, waarom ben ik niet zoals zij. Waarom ben ik niet zoals andere kinderen. Waarom ben ik anders. Waarom ben ik zwak. Waarom o Allah, waarom ?? Die vraag bleef in mijn hoofd zitten en ik bracht het altijd naar buiten tijdens het huilen op mijn kamer. Niemand heeft ooit geweten dat ik altijd op mijn kamer huilde. Niemand.

 Ik vertelde altijd mijn zorgen aan mijn geliefde teddybeer. Ik knuffelde hem altijd als ik me eenzaam voelde. Ik dacht dat alleen mijn pop wist hoe ik me voelde. Mijn geliefde pop was mijn beste vriend. Die me altijd gezelschap hield, die me kon begrijpen. Die pop was de stille getuige van mijn leven. Tot op de dag van vandaag is die teddybeer er nog steeds en zal hij er altijd blijven...

Onbewust ging de tijd snel voorbij. Ik begon mijn basisschoolvrienden achter me te laten. Ik bad altijd dat ik op de middelbare school goede vrienden zou hebben en dat er niemand meer zou zijn die me zou uitlachen zoals op de basisschool. In 2005 werd ik toegelaten tot een van de openbare middelbare scholen in Jakarta. Ik was zo blij. Omdat die middelbare school mijn favoriete middelbare school was. Toen ik voor het eerst binnenkwam, zag ik dat mijn klasgenoten aardig waren. Niet zoals op de basisschool. En ja, ik had daar een goede vriend. Maar er was altijd een vriend die graag over mijn fysieke verschijning grapte. Het deed pijn, maar die pijn werd verzacht door mijn goede vrienden. Nou, ik kan zeggen dat mijn leven op de middelbare school beter was dan toen ik op de basisschool zat. Maar die gevoelens kwamen weer terug. Die vraag kwam weer terug. In die tijd was ik iemand die een beetje verlegen was, stil en geen sociaal persoon. Ik weet niet waarom, maar ik stelde die vraag altijd. Ik zag mezelf altijd als iemand die niet hetzelfde was als mijn leeftijdsgenoten. Ik had het gevoel dat er niemand was die zoals ik was. Ik voelde me anders. Ik vroeg mezelf altijd "wie ben ik?". Waarom ben ik zo? Wat maakt me zo? Wat maakt me anders dan hen? Wat is er mis met mij? Wat moet ik doen om als hen te zijn? Echt, ik begreep het allemaal niet. Ik begreep het niet....

Drie jaar gingen snel voorbij en voordat ik het wist, begon ik aan de MBO-periode. Dit is waar ik een significante verandering onderging. Tijdens de MBO begon ik met een hoofddoek. Mijn fysieke verschijning werd ideaal, niet zoals vroeger toen ik zo dun was. En hier werd ik iemand die erg bewonderd werd door leeftijdsgenoten. Ze keken naar me op omdat ik altijd de eerste van de klas was. Eigenlijk wilde ik dat niet. Ik hou er niet van om in de spotlights te staan en ik hou er niet van om gezien te worden als iemand die slim is. Want ikzelf voel me helemaal niet slim. Tijdens de schooltijd probeerde ik gewoon mijn best te doen om te leren. Ik deed dat omdat ik mijn ouders niet wilde teleurstellen die hard hadden gewerkt om mijn schoolgeld te betalen. Maar ik weet niet waarom, maar ik kreeg altijd de titel van klaskampioen. Maar laat maar. Beschouw het allemaal maar als iets om mijn ouders blij te maken. Om ze trots op me te maken. Hoewel ik dat eigenlijk niet wilde..

Laat me me voorstellen, ik ben een introvert,,, Ik weet zeker dat sommigen van jullie de term introvert al kennen. Voor diegenen die dat niet doen, luister naar mijn verhaal. Hopelijk kun je aan het einde van mijn verhaal een introvert leren kennen en begrijpen. 

Hier ga ik vertellen over hoe ik mijn dagen als introvert leef. Nou, een lange reis....

Aanvankelijk was ik een gewoon kind. Net als andere kinderen. Een leven vol geluk en gelach. Maar langzaam veranderde dat allemaal. Ik begon beschimpt, uitgelachen, gespot of wat dan ook te worden door leeftijdsgenoten. Ze maakten grappen over mijn fysieke verschijning. Inderdaad, vanaf groep 3 van de basisschool begon mijn fysieke verschijning te veranderen. Ik werd dun en erg dun. Ik weet niet wat de oorzaak was. Ze begonnen me ook uit te lachen. Niet alleen over mijn fysieke verschijning, maar er waren ook andere dingen waardoor ze me uitlachten. Ik heb zelfs in de klas gehuild vanwege hen. Ik was zwak, heel zwak. Ik was machteloos tegenover hen. Ik zat gewoon stil. Ik kon ze niet beantwoorden. Ik durfde niet. Echt, het deed allemaal pijn in mijn hart. Toen ze me uitlachten, zat ik gewoon stil. Maar in mijn binnenste huilde ik. Het deed pijn. Het deed erg pijn. (Terwijl ik aan die gebeurtenis terugdenk, voel ik die pijn weer T.T).

Tijdens de hele terugreis probeerde ik die pijn te verduren. Ik probeerde te voorkomen dat mijn tranen vielen. Toen ik thuis kwam, liet ik mijn verdriet niet aan mijn moeder zien. Ik wilde mijn moeder niet verdrietig maken. Het enige wat ik deed was mijn kamer in gaan en daar mijn hart uit huilen. Ik klaagde bij Allah. Ik vroeg Hem even om rechtvaardigheid. O Allah, waarom ben ik zo, waarom ben ik niet zoals zij. Waarom ben ik niet zoals andere kinderen. Waarom ben ik anders. Waarom ben ik zwak. Waarom o Allah, waarom ?? Die vraag bleef in mijn hoofd zitten en ik bracht het altijd naar buiten tijdens het huilen op mijn kamer. Niemand heeft ooit geweten dat ik altijd op mijn kamer huilde. Niemand.

 Ik vertelde altijd mijn zorgen aan mijn geliefde teddybeer. Ik knuffelde hem altijd als ik me eenzaam voelde. Ik dacht dat alleen mijn pop wist hoe ik me voelde. Mijn geliefde pop was mijn beste vriend. Die me altijd gezelschap hield, die me kon begrijpen. Die pop was de stille getuige van mijn leven. Tot op de dag van vandaag is die teddybeer er nog steeds en zal hij er altijd blijven...

Onbewust ging de tijd snel voorbij. Ik begon mijn basisschoolvrienden achter me te laten. Ik bad altijd dat ik op de middelbare school goede vrienden zou hebben en dat er niemand meer zou zijn die me zou uitlachen zoals op de basisschool. In 2005 werd ik toegelaten tot een van de openbare middelbare scholen in Jakarta. Ik was zo blij. Omdat die middelbare school mijn favoriete middelbare school was. Toen ik voor het eerst binnenkwam, zag ik dat mijn klasgenoten aardig waren. Niet zoals op de basisschool. En ja, ik had daar een goede vriend. Maar er was altijd een vriend die graag over mijn fysieke verschijning grapte. Het deed pijn, maar die pijn werd verzacht door mijn goede vrienden. Nou, ik kan zeggen dat mijn leven op de middelbare school beter was dan toen ik op de basisschool zat. Maar die gevoelens kwamen weer terug. Die vraag kwam weer terug. In die tijd was ik iemand die een beetje verlegen was, stil en geen sociaal persoon. Ik weet niet waarom, maar ik stelde die vraag altijd. Ik zag mezelf altijd als iemand die niet hetzelfde was als mijn leeftijdsgenoten. Ik had het gevoel dat er niemand was die zoals ik was. Ik voelde me anders. Ik vroeg mezelf altijd "wie ben ik?". Waarom ben ik zo? Wat maakt me zo? Wat maakt me anders dan hen? Wat is er mis met mij? Wat moet ik doen om als hen te zijn? Echt, ik begreep het allemaal niet. Ik begreep het niet....

Drie jaar gingen snel voorbij en voordat ik het wist, begon ik aan de MBO-periode. Dit is waar ik een significante verandering onderging. Tijdens de MBO begon ik met een hoofddoek. Mijn fysieke verschijning werd ideaal, niet zoals vroeger toen ik zo dun was. En hier werd ik iemand die erg bewonderd werd door leeftijdsgenoten. Ze keken naar me op omdat ik altijd de eerste van de klas was. Eigenlijk wilde ik dat niet. Ik hou er niet van om in de spotlights te staan en ik hou er niet van om gezien te worden als iemand die slim is. Want ikzelf voel me helemaal niet slim. Tijdens de schooltijd probeerde ik gewoon mijn best te doen om te leren. Ik deed dat omdat ik mijn ouders niet wilde teleurstellen die hard hadden gewerkt om mijn schoolgeld te betalen. Maar ik weet niet waarom, maar ik kreeg altijd de titel van klaskampioen. Maar laat maar. Beschouw het allemaal maar als iets om mijn ouders blij te maken. Om ze trots op me te maken. Hoewel ik dat eigenlijk niet wilde..Ja, tijdens de MBO heb ik mijn klasgenoten nooit over me horen lachen. Ze waren allemaal aardig. Ik ben dankbaar dat ik ze heb. Maar er was iemand die niet tot hun groep behoorde die me heel hard bekritiseerde.. Iemand met de hoogste functie daar. Iemand die over me sprak voor alle andere leerlingen. Hij bekritiseerde een van de introverte eigenschappen die ik heb. Ja, hij sprak over me tijdens de vlaggenparade. Hij noemde geen naam. Maar ik weet het zeker. Mijn klasgenoten wisten dat ik het was. Op dat moment zag ik hem praten met een gezichtsuitdrukking die me echt bespotte. Alsof ik iemand was die niet volgwaardig was om te volgen. Als die hooggeëerde man maar had geweten hoe ik me toen voelde. Het deed pijn. Het deed erg pijn. En voor de zoveelste keer moest ik weer tranen laten vallen. En opeens kwamen al die vragen weer terug. Ja, op dat moment was ik bijna wanhopig...

Ik heb het allemaal nooit begrepen. Nooit....

Tijdens de overgangsperiode probeerde ik altijd om te voorkomen dat anderen me zagen als een stil persoon, een beetje verlegen enzovoort. Ja, tijdens de universiteit. Ik beloofde mezelf dat ik net zo zou kunnen zijn als de extraverte mensen die actief zijn. Daarom ging ik altijd naar de bibliotheek om boeken te lezen. Ik leerde wat de volgende dag zou worden behandeld. Zodat ik in de klas actief vragen kon stellen. En ik leerde altijd om een goede presentator te worden. Alhamdulillah, dat is allemaal gelukt. Ik kon een goede presentator worden. Hoewel ik niet kon discussiëren, kon ik de stof wel goed uitleggen. Maar toch kwam mijn introverte aard weer terug. Het duurde niet lang voordat ik een persoon werd die geen actieve vragen stelde. Ik werd een trouwe luisteraar. En uiteindelijk was de mening van mijn universiteitsvrienden nog steeds hetzelfde als die van mijn eerdere vrienden. Ze vonden me een stil persoon, een beetje verlegen, een boekenwurm, ijverig en niet vaak mee willen gaan om ver weg uit te gaan.

Ja, ik ben inderdaad geen persoon die graag buiten is voor dingen die ik niet belangrijk vind. Ik hou er ook niet van om te lang op een drukke plek te zijn. Ik weet niet waarom, maar ik raak soms ook in de war als ik iemand ontmoet. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik ben niet goed in het beginnen van een gesprek. En zelfs als ik begin, is het altijd een kort gesprek. En ik ben meer een luisteraar dan een spreker. Maar als ik praat met mijn beste vrienden, kan ik alles met een lange uitleg vertellen. Het is heel anders als ik met mijn andere vrienden praat. Nou, zo ben ik....

Tijdens de universiteit probeerde ik ook mijn introverte aard te overwinnen door mee te doen aan organisaties. Alhamdulillah, mijn introverte aard kon verminderen. Ik was twee keer voorzitter van een evenement. Dat was een goede prestatie voor mij. Maar helaas kan mijn introverte aard niet helemaal verdwijnen. Zelfs in de organisatie sprak ik alleen als het belangrijk was. Het is dus niet verwonderlijk dat ik een lid ben dat stiller is dan de andere leden. Ja, mijn persoonlijkheid maakt me soms verdrietig. Ik weet niet waarom, maar al die vragen komen opeens weer terug. Van vroeger tot nu..Ik ben altijd op zoek naar antwoorden op al die vragen. Ik zoek het overal. Ik lees vaak boeken over motivatie en ook romans die ik denk dat antwoorden kunnen geven op mijn vragen. Ik let ook vaak op mijn omgeving. Ik hoop dat ik de antwoorden kan vinden. Ik vraag het zelfs altijd aan Hem tijdens elk gebed. Vroeger wist ik niet dat ik een introvert was. Ik kwam er pas achter toen ik 20 jaar oud was. Ik kreeg die informatie uit een psychologieboek dat uitlegde over iemands persoonlijkheid. Ik kreeg dat boek in de universiteitsbibliotheek. Op dat moment kwam ik erachter dat ik een introvert was. Nou, uiteindelijk is de grootste vraag in mijn leven over wie ik ben beantwoord..

Eerlijk gezegd, was ik verdrietig toen ik erachter kwam dat ik een introvert was. Er zijn heel wat ellende die een introvert moet doorstaan. Soms kunnen andere mensen, vooral extraverte mensen, een introvert niet begrijpen. Er zijn heel veel dingen die een extravert niet weet over ons introverten. Ze beschuldigen ons juist vaak van slechte mensen. Ze beschouwen me vaak als iemand die arrogant is. Als ik eerlijk mag zijn. Eigenlijk heb ik helemaal geen bedoeling om zo te zijn. Ik wil eigenlijk heel graag lange gesprekken voeren met hen. Ik wil het heel graag. Maar ik weet niet hoe ik moet beginnen. Ik weet het niet.

Als jullie maar wisten hoe dit hart jullie echt liefheeft, mijn vrienden. Hoewel we niet vaak kletsen, bid ik altijd voor jullie. Hoewel ik nooit mee ben gegaan met klasuitjes, beschouw ik jullie nog steeds als mijn vrienden. Ik ben trots dat ik vrienden heb als jullie. Jullie die altijd voor de lol kunnen zorgen in de klas. Jullie zijn het die de sfeer in de klas levendig kunnen maken. Jullie weten, mijn hart is zo blij met jullie, met al jullie gedrag en gelach. Als jullie maar wisten dat ik van jullie houd..

Hoewel dat verleden pijnlijk was, heb ik me nooit laten verdrinken in verdriet. Het verleden is voorbij, nu kijk ik naar een betere toekomst. Ik zal me alleen richten op het heden, dat me naar de toekomst zal leiden. Laat dat verleden een eigen herinnering zijn in een hoekje van mijn gedachten. Het zal een steun zijn voor mijn stappen. Zodat ik altijd sterk blijf om alle problemen aan te gaan die in mijn leven komen.

Een introvert zijn is niet gemakkelijk. Maar ik wil alle introverten alleen maar adviseren om te blijven proberen om een ​​geweldige persoon te worden. Laat de wereld zien dat introverte mensen succesvolle mensen kunnen worden en zeker nuttig kunnen zijn voor anderen en onze omgeving. Hang je dromen en ambities zo hoog als de hemel en probeer ze te realiseren. Iedereen heeft het recht om succesvol te zijn. Succes is voor iemand die hard wil werken en blijft proberen te bereiken wat hij of zij droomt. Ik weet zeker dat een introvert succesvol kan worden. Geloof me, Onmogelijk is niets, Man jadda Wajada !!!

Succesvolle groeten van mij "Een Introvert"  ^_^

*Op dit moment werk ik als accountant bij een productiebedrijf en heb ik nog steeds veel dromen die ik wil bereiken. Dromen voor de wereld en het hiernamaals. De droom om nuttig te zijn voor anderen. Moge al onze dromen snel uitkomen. Aamiin ya Rabbal alamiin.. :)Ik ben altijd op zoek naar antwoorden op al die vragen. Ik zoek het overal. Ik lees vaak boeken over motivatie en ook romans die ik denk dat antwoorden kunnen geven op mijn vragen. Ik let ook vaak op mijn omgeving. Ik hoop dat ik de antwoorden kan vinden. Ik vraag het zelfs altijd aan Hem tijdens elk gebed. Vroeger wist ik niet dat ik een introvert was. Ik kwam er pas achter toen ik 20 jaar oud was. Ik kreeg die informatie uit een psychologieboek dat uitlegde over iemands persoonlijkheid. Ik kreeg dat boek in de universiteitsbibliotheek. Op dat moment kwam ik erachter dat ik een introvert was. Nou, uiteindelijk is de grootste vraag in mijn leven over wie ik ben beantwoord.. Eerlijk gezegd, was ik verdrietig toen ik erachter kwam dat ik een introvert was. Er zijn heel wat ellende die een introvert moet doorstaan. Soms kunnen andere mensen, vooral extraverte mensen, een introvert niet begrijpen. Er zijn heel veel dingen die een extravert niet weet over ons introverten. Ze beschuldigen ons juist vaak van slechte mensen. Ze beschouwen me vaak als iemand die arrogant is. Als ik eerlijk mag zijn. Eigenlijk heb ik helemaal geen bedoeling om zo te zijn. Ik wil eigenlijk heel graag lange gesprekken voeren met hen. Ik wil het heel graag. Maar ik weet niet hoe ik moet beginnen. Ik weet het niet. Als jullie maar wisten hoe dit hart jullie echt liefheeft, mijn vrienden. Hoewel we niet vaak kletsen, bid ik altijd voor jullie. Hoewel ik nooit mee ben gegaan met klasuitjes, beschouw ik jullie nog steeds als mijn vrienden. Ik ben trots dat ik vrienden heb als jullie. Jullie die altijd voor de lol kunnen zorgen in de klas. Jullie zijn het die de sfeer in de klas levendig kunnen maken. Jullie weten, mijn hart is zo blij met jullie, met al jullie gedrag en gelach. Als jullie maar wisten dat ik van jullie houd.. Hoewel dat verleden pijnlijk was, heb ik me nooit laten verdrinken in verdriet. Het verleden is voorbij, nu kijk ik naar een betere toekomst. Ik zal me alleen richten op het heden, dat me naar de toekomst zal leiden. Laat dat verleden een eigen herinnering zijn in een hoekje van mijn gedachten. Het zal een steun zijn voor mijn stappen. Zodat ik altijd sterk blijf om alle problemen aan te gaan die in mijn leven komen. Een introvert zijn is niet gemakkelijk. Maar ik wil alle introverten alleen maar adviseren om te blijven proberen om een ​​geweldige persoon te worden. Laat de wereld zien dat introverte mensen succesvolle mensen kunnen worden en zeker nuttig kunnen zijn voor anderen en onze omgeving. Hang je dromen en ambities zo hoog als de hemel en probeer ze te realiseren. Iedereen heeft het recht om succesvol te zijn. Succes is voor iemand die hard wil werken en blijft proberen te bereiken wat hij of zij droomt. Ik weet zeker dat een introvert succesvol kan worden. Geloof me, Onmogelijk is niets, Man jadda Wajada !!! Succesvolle groeten van mij "Een Introvert"  ^_^ *Op dit moment werk ik als accountant bij een productiebedrijf en heb ik nog steeds veel dromen die ik wil bereiken. Dromen voor de wereld en het hiernamaals. De droom om nuttig te zijn voor anderen. Moge al onze dromen snel uitkomen. Aamiin ya Rabbal alamiin.. :