“Vandaag word ik 17, een leeftijd die ik zo lang heb uitgekeken. Ik sta op de drempel van een heel andere wereld. Mensen zeggen dat 17 een bijzondere leeftijd is, want het is de fase waarin je volwassen wordt en je jeugd achter je laat. Het bewijs is dat 17-jarigen een identiteitskaart krijgen en daarmee als volwassenen worden erkend. Maar ik ben ook klaar om een volwassen persoon te worden en langzaam mijn kinderlijke kanten te laten varen.”

Hebben jullie ooit de angst gevoeld om volwassen te worden?

Dit zijn de woorden die ik schreef en opnieuw las in mijn dagboek. Ik was zo enthousiast om 17 te worden, vol vertrouwen dat volwassen worden leuk zou zijn. Tot een paar maanden later. Toen kreeg ik te maken met keuzes die me onzeker, bang, bezorgd en twijfelend maakten, waardoor mijn zekerheid verdween. Ik zit nu in mijn eindexamenjaar van de middelbare school. En dan komen de vragen van de mensen om me heen. “Naya zit in haar eindexamenjaar, hè?! Waar wil je gaan studeren?”, of “Naya, ga je na de middelbare school studeren of werken?”, en dan ook nog: “Naya, wat wil je studeren?”, enzovoort. Vaak komen mensen zelf met een antwoord op vragen die ik nog niet heb kunnen beantwoorden, waardoor ik nog meer in de war raak. Ik was vergeten dat volwassenheid niet altijd vrijheid betekent, maar dat je keuzes moet maken, en niet alleen voor jezelf. Er zijn ook verwachtingen van anderen die op je schouders rusten. dididiri dididiri dididiri “Dek, je bent bijna klaar met school. Heb je al besloten waar je wilt studeren en wat je wilt gaan studeren?”, vroeg Rian, mijn enige broer. Hij is al 28 en nog steeds niet getrouwd, terwijl hij best knap is.

“Broer, heb je geen andere vragen? We ontbijten en dan is dit altijd de vraag aan tafel!”, antwoordde ik geïrriteerd. Ik was het zat om dezelfde vragen te krijgen.

“Dat is logisch, Dek, want je moet nu beslissingen nemen over je toekomst. Maak je niet druk, kies voor rechten, net als je broer”, zei Moeder, die altijd haar enige zoon verdedigde.

“Ben je nog steeds in de war, Dek? Vertel ons erover, misschien vind je dan een antwoord”, zei Vader tegen me. Hij was altijd zo warm en wijs, mijn enige redder wanneer ik vastliep.

Ik kon alleen maar zwijgen. Ik wilde niet kinderlijk overkomen, zelfs niet tegen mijn eigen familie. Want eerlijk gezegd wist ik ook niet hoe ik het moest uitleggen, want ik was zo bezorgd, bang en twijfelde.

“God, kun je me geen inspiratie geven? Misschien een klein beetje inzicht in hoe mijn toekomst eruit zal zien?!”, vroeg ik aan God, terwijl ik wist dat de toekomst onzeker is.

Na het ontbijt bracht Rian me naar school. Terwijl hij rustig maar zeker reed, begon hij een gesprek.

“Dek, sorry, broer. Ik wil je niet onder druk zetten, maar Vader, Moeder en ik maken ons zorgen om je”, zei hij zachtjes.

“Ja, dat weet ik, broer. Maar geef me alsjeblieft de tijd om goed na te denken, zodat ik geen foute beslissingen neem”, antwoordde ik smeekend.

“Dek, er is geen goede of foute beslissing. Elke keuze heeft zijn eigen risico’s. Het gaat erom hoe je de angst kunt overwinnen voor de gevolgen van je keuze.” zei Rian vol vertrouwen.

“Ik begrijp het, de weg naar volwassenheid is niet altijd rooskleurig, want ik heb dat zelf ook meegemaakt. Er komen veel zorgen en angsten, maar niemand weet wat de toekomst brengt, Dek. Wat je vreest, hoeft niet te gebeuren, en dit is jouw leven. Jij bent degene die erdoorheen moet.” vervolgde hij.

Ik kon alleen maar zwijgen en nadenken over de woorden van mijn broer die, eerlijk gezegd, een klein beetje licht brachten in mijn twijfelende hart. Ik was bang dat mijn beslissing om psychologie te studeren mijn ouders zou teleurstellen, omdat ze hoopten dat ik rechten zou kiezen. Maar in plaats van te raden en me zorgen te maken, zou ik na schooltijd met mijn ouders praten. Hopelijk zouden ze mijn beslissing accepteren.