“Vandaag word ik 17, een leeftijd waar ik zo naar uitkeek, want ik ben bijna in een heel andere wereld. Mensen zeggen dat 17 een bijzondere leeftijd is, omdat het de fase is waarin ik volwassen word en mijn tienerjaren achterlaat. Het bewijs hiervoor is dat 17-jarigen door de staat worden erkend en een identiteitskaart krijgen. Maar ik ben ook klaar om een volwassen persoon te worden en langzaam mijn kinderlijke trekjes achter me te laten.”
Hebben jullie ooit de angst gevoeld om volwassen te worden?
Dit is een fragment uit mijn dagboek, dat ik onlangs weer eens las. Wat was ik toen enthousiast om 17 te worden, in de overtuiging dat volwassen worden geweldig zou zijn. Totdat ik een paar maanden later voor keuzes kwam te staan die me onzeker, angstig, bezorgd en vol twijfel maakten, waardoor mijn overtuiging vervaagde. Ik zit nu in de derde klas van de middelbare school. En langzaam maar zeker komen er steeds meer vragen van mensen om me heen. “Naya zit toch in de derde klas van de middelbare school?! Waar wil je gaan studeren?”, of “Naya, wat ga je doen na de middelbare school, studeren of werken?”, of ook wel dit soort vragen: “Naya, welke studie wil je gaan doen?”, enzovoorts. Soms trekken mensen alvast conclusies over antwoorden op vragen die ik nog helemaal niet heb beantwoord, wat me alleen maar meer in verwarring brengt. Ik was even vergeten dat volwassen worden niet alleen maar over vrijheid gaat, maar ook over beslissingen nemen. En dat die beslissingen niet alleen over mijzelf gaan, maar dat er ook veel verwachtingen van anderen op mijn schouders rusten dididiri dididiri dididiri “Naya, je gaat bijna afstuderen. Heb je al besloten waar je naartoe wilt gaan studeren en wat je wilt gaan studeren?”, vraagt Rian, mijn enige broer. Hij is 28 en nog steeds niet getrouwd, terwijl hij best wel aardig uitziet.
“Broer, zijn er geen andere vragen? Tijdens elke maaltijd is het weer hetzelfde verhaal!”, antwoord ik geïrriteerd, want ik ben het zat om steeds dezelfde vragen te krijgen.
“Dat is normaal, Naya, want het klopt dat je nu beslissingen moet nemen over je toekomst. Maak je geen zorgen, kies gewoon Rechten, net als je broer”, zegt moeder, die altijd haar enige zoon verdedigt.
“Ben je nog steeds in de war, Naya? Vertel het ons, misschien vind je dan wel antwoorden”, zegt vader tegen me. Hij is altijd zo warm en wijs, mijn enige steun in moeilijke tijden.
Ik kan alleen maar zwijgen. Zoals ik al zei, wil ik niet kinderachtig overkomen, zelfs niet tegen mijn eigen familie. Eigenlijk ben ik ook in de war en weet ik niet goed hoe ik het moet uitleggen, want mijn angst, twijfel en onzekerheid zijn met elkaar vermengd.
“God, kunt u mij wat inspiratie geven, al is het maar een klein beetje, over hoe mijn toekomst eruit zal zien?!”, vraag ik aan God, hoewel ik weet dat de toekomst onzeker is.
Na het ontbijt breng ik Rian naar school. Terwijl hij rustig maar vastberaden rijdt, begint hij een gesprek.
“Naya, sorry daarvoor. Ik wilde je niet onder druk zetten, maar vader, moeder en ik maken ons zorgen om je”, zegt hij zacht.
“Ja, ik weet het, broer. Maar geef me alstublieft wat tijd om goed na te denken, zodat ik geen verkeerde beslissing neem”, antwoord ik smeekend.
“Naya, er zijn geen goede of foute beslissingen. Elke beslissing brengt risico’s met zich mee. Het gaat erom hoe we de angst voor de gevolgen van onze beslissingen kunnen overwinnen.” zegt Rian vol overtuiging.
“Ik begrijp het, de weg naar volwassenheid is niet altijd rooskleurig, want ik heb zelf ook in jouw situatie gezeten. Ik had ook veel angsten en zorgen, maar je weet nooit wat de toekomst brengt, Naya. Misschien gebeurt wat je vreest helemaal niet, en dit is jouw leven. Jij bent degene die het moet leiden”, gaat hij verder.
Ik zwijg en denk na over de woorden van mijn broer, die me, eerlijk gezegd, wat meer duidelijkheid geven in mijn verwarring. Eigenlijk ben ik bang dat mijn keuze om Psychologie te studeren mijn ouders zal teleurstellen, omdat ze hopen dat ik Rechten ga studeren. Maar in plaats van me zorgen te maken en mezelf nog meer onder druk te zetten, praat ik er na schooltijd maar met vader en moeder over. Hopelijk accepteren ze mijn keuze.
Reacties0